czwartek, 16 maja 2024

51 - Marne - Region Grand Est

Departament Marna - przyznam że przejeżdżałem kilkukrotnie, ale żeby z przystankami, to nie koniecznie. Oczywistym mała przerwa na słynną Katedrę w Reims i nic poza tym. 
Rejon naznaczony historią, wzmiankowany przez Juliusza Cezara.


Marna to francuski departament i gmina, której nazwa pochodzi od Marny, rzeki, która przez nią przepływa. Jest częścią regionu Grand Est i historycznego regionu Szampanii. INSEE i Urząd Pocztowy przypisują mu kod 51. Jego prefekturą jest Châlons-en-Champagne, a największym miastem Reims.

Rzymianie nazwali Belgica prowincją rozciągającą się od Wogezów do Morza Północnego, której stolicą było Reims, zwane wówczas Durocortorum, stolicą Remes. Juliusz Cezar w swoich Komentarzach mówi o nich "Gallorum omnium fortissimi Belgii", a Strabon dodaje "Inter istas gentes Remi sunt nobilissimi", co można przetłumaczyć jako "Ze wszystkich Galów Belgowie są najodważniejsi, a wśród nich Remesi są najznamienitsi".

Miasto Reims, stolica regionu, to nie tylko katedra, ale również szampan, bo Departament jest częścią historycznej Szampanii.



Miasto nazywane jest "miastem koronacji" lub "miastem królów". Rzeczywiście, to właśnie na miejscu przyszłej katedry Notre-Dame de Reims św. Kłodis został ochrzczony przez św. Remiego i że przez ponad dziesięć stuleci koronowano wielu królów karolińskich, a następnie kapetyngów, od Ludwika Pobożnego w 816 r. do Karola X w 1825 r. Oprócz katedry ważne jest dziedzictwo kulturowe i historyczne Reims; posiada wiele zabytków i fasad w stylu Art Deco. Również dzięki licznym wydarzeniom kulturalnym zostało uznane za Miasto Sztuki i Historii oraz posiada trzy obiekty wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Katedra Notre-Dame de Reims to rzymskokatolicka katedra znajdująca się w Reims, we francuskim departamencie Marne, w regionie Grand Est. Wiadomo, że od xi wieku było to miejsce prawie wszystkich koronacji królów Francji.
Jest to jedno z największych osiągnięć sztuki gotyckiej we Francji, zarówno ze względu na architekturę, jak i rzeźby, w tym 2303 posągi. W związku z tym od 1991 roku jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Główny ośrodek turystyczny w regionie Szampanii, w 2007 roku odwiedziło go 1 500 000 osób4.

Jest siedzibą archidiecezji Reims, a tym samym katedrą metropolitalną prowincji kościelnej Reims.

Szampan, wynaleziony w xvii wieku przez Dom Pérignona w klasztorze Hautvillers koło Épernay, jest jednym z historycznych atutów gospodarki Reims. Gmina położona na zachodnim krańcu kredowego regionu Szampanii, cieszy się uprzywilejowaną pozycją na skraju Basenu Paryskiego, w szczególności ze względu na położenie na osi Paryż - Strasburg (TGV - Europa Wschodnia i autostrada A4) oraz Morze Północne - Morze Śródziemne oraz bliskość Niemiec, Belgii i Luksemburga.






Dawne podziały Francji uwzględniały historyczną krainę Szampanii, obecny nie koniecznie, to po prostu Region Grand Est.







wtorek, 14 maja 2024

50 - Manche - Region Normandie

Departament Manche - najbliższy memu sercu, bo od niego zaczynałem poznawać Francję. 
Wakacje 1996 wioska Lingreville, a konkretniej jej odnoga Lingreville la Plage, domek zaraz przy plaży La Mewa. 
Największe odpływy i przypływy, od plaży 20 metrów, morze podchodzi i szumi przypływem a za kilka godzin znika niepostrzeżenie i cicho za horyzontem, ukazując drewniane słupy z hodowlą małż i klatkami hodowli ostryg.
Na skraju departamentu perełka północnej Francji, Opactwo Monte Saint Michel, wysepka otaczana raz na dobę morzem przypływów. 
Na przeciwnym skraju słynne historycznym desantem 6 czerwca 1944 r. Sainte-Mère-Eglise, gdzie manekin amerykańskiego spadochroniarza do dziś wisi na kościelnej wieży przy Rynku.



Niedaleko plaża Lądowania Utah, która szczęśliwym zrządzeniem losu pochłonęła najmniej ofiar.


Plaża Utah to nazwa jednej z pięciu plaż lądowania w Normandii 6 czerwca 1944 roku. Najbardziej wysunięta na zachód plaża alianckich stref lądowania i jedyna położona w departamencie Manche na północno-wschodnim wybrzeżu Cotentin, na zachód od ujścia rzeki Vire (pozostałe cztery znajdują się na wybrzeżu Calvados), plaża Utah rozciąga się od Sainte-Marie-du-Mont do Quinéville na długości około 5 km z główną strefą szturmową w Varreville.

Departament ma również swoją monumentalną katedrę w miejscowości Coutances.


Wśród wiosek, miast i miasteczek, miło błyszczy kamienne Granville, którego okalające mury z mozołem osłaniają gród przed gwałtownościami wiosennych i jesiennych przypływów.


Granville – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Manche. Jest to nadmorski i klimatyczny kurort w zatoce Mont-Saint-Michel na końcu Côte des Havres. Jest to również dawny port dorszowy. Jest to również pierwszy port dla skorupiaków we Francji.

Ze względu na położenie na skalistym cyplu i ze względu na powiązania z członkami rodziny Grimaldi z Monako, którzy sprawowali urząd gubernatora Granville przez 212 lat1 ; miasto Granville nazywane jest "Monako Północy". Jego nadmorska promenada, na której znajduje się kasyno, nazywa się tak "Le Plat Gousset", podobno dlatego, że turyści – po wydaniu wszystkich pieniędzy w kasynie – chodzili nad morzem z pustymi kieszeniami, a więc płaskimi.

Korsarskie miasto i twierdza do obrony Mont Saint-Michel, stała się nadmorskim kurortem odwiedzanym przez wielu artystów w xix wieku, wyposażonym w pole golfowe i tor wyścigowy. Miasto zostało wchłonięte przez rodzinę przemysłowców Dior w 1962 roku. Od 1991 roku jest również portem i lotniskiem nad Kanałem Południowym, miastem "Douzelage", miastem partnerskim z dwudziestoma europejskimi miastami i jedną z niewielu gmin we Francji, które mają dzielnicę wyspiarską, Wyspy Chausey.
Gminę zamieszkuje 12 581 mieszkańców.



La Manche - Departament Normandii – departament w regionie Normandia we Francji. Jego nazwa pochodzi od morza, które graniczy z nim na całym północnym i zachodnim obwodzie oraz północno-wschodniej ćwiartki. INSEE i La Poste przypisują mu kod 50. Jego prefekturą jest Saint-Lô, a największym miastem pod względem liczby ludności jest Cherbourg-en-Cotentin.

Departament ma tę szczególną cechę, że jest najmniej zalesiony we Francji (co nie znaczy, że ma najmniej drzew, ponieważ występują one w dużych ilościach w bocages).

W przeciwieństwie do francuskiej tradycji, która polega na tym, że wszystkie władze są zgrupowane w jednym miejscu, Manche ma policentryzm w organizacji władzy. Jeśli Saint-Lô jest z radą departamentu2 a prefektura departamentalna stolica polityczna i administracyjna, Coutances jest, wraz z sądem przysięgłych, sądem sądowym, więzieniem i ośrodkiem śledczym, stolicą sądową; Znajduje się tam diecezja, co czyni ją również stolicą religijną. Ponadto Cherbourg-en-Cotentin, największa aglomeracja w departamencie i czwarta co do wielkości w regionie z portem wojskowym i handlowym oraz przemysłem jądrowym (elektrownia jądrowa Flamanville i zakład przerobu w La Hague), jest uważana za gospodarczą i przemysłową stolicę Manche.

Departament posiada wioskę wśród najpiękniejszych wiosek we Francji: Barfleur (3 pozycja w 2012 roku).


Ponadto Saint-Vaast-la-Hougue zdobyła tytuł ulubionej wioski Francji w 2019 roku.

Mont Saint-Michel, jego opactwo i ekomuzeum zatoki17.
Saint-Vaast-la-Hougue i wyspa Tatihou18.
Skryptoria w Avranches.
Cité de la Mer w Cherbourgu.
Plaże i muzeum D-Day.
Muzeum Christiana-Diora.
Park Zoologiczny Champrepus.
Nadmorski kurort Saint-Martin-de-Bréhal.
Katedra i ogród botaniczny Coutances.
Nadmorski kurort Agon-Coutainville i Pointe d'Agon.
Nadmorski kurort Barneville-Carteret, port Barneville i Cap de Carteret.
Zamek Gratot.
Młyn i chaty Gouville-sur-Mer.
Opactwo Hambye19.
Piece wapienne firmy Rey20 i średniowieczny zamek21 z Regnéville-sur-Mer.
Zamek Cerisy-la-Salle.
Narodowa stadnina koni Saint-Lô.
Dom Jacques'a Préverta22 w Omonville-la-Petite
Miejsce urodzenia Jeana-François Milleta23 w Gréville-Hague
Muzeum Ceramiki24 w niem.

Zabawnym, ale historycznie ugruntowanym jest nazywanie mieszkańców Departamentu, Pingwinami.
W Wiki długie wywody dlaczego, a dla mnie oczywista, oczywistość, wszak ów rejon Francji jest mocno na północ wysunięty, stąd nazywanie mieszkańców zimnej północy "les Manchots", jest ze wszech miar uzasadnione:-)

Mieszkańcy departamentu Manche są tradycyjnie nazywani "Pingwinami". Pod koniec xx wieku w mediach zaczęto używać również terminu "Manchois". Inteligencja poprzedziła ich tym samym słowem już w xix wieku. Właściwie nazywamy siebie "Pingwinami" tak samo jak "Manchois". Wszystko może zależeć od środowiska, do którego należymy. Głęboko wiejskiego pochodzenia i zawsze gotowego do pokazania tego, chciałoby się powiedzieć "Pingwin". Ale pochodząc z innych środowisk, mamy tendencję do twierdzenia, że jesteśmy "Manchois", aby się nie dewaluować.

Należy zauważyć, że prace, takie jak na przykład Dictionnaire Larousse 2004, opisują mieszkańców La Manche jako "Manchois".








Ten herb, zaproponowany przez Roberta Louisa w 1950 roku, przypomina herb Normandii, regionu, którego częścią jest departament; lewa część symbolizuje kanał La Manche, który graniczy z nim wzdłuż całego zachodniego wybrzeża.


Poniżej moja twórczość w temacie Normandii z naciskiem na La Manche.
Trzy razy w Lingreville la Plage na wakacjach, miłe wspomnienia. 
Wiejska Feta z okazji rozpoczęcia Wakacji, msza św. na plaży i przy okazji, najlepsze jakie jadłem małże prosto z morza i mistrzowskie frytki z normandzkich ziemniaków.



PS. Największy szok poznawczy pierwszego(1996) wyjazdu, toalety publiczne we Francji, w wielu miejscach oznaczone jako "urinier".
Francuskie szalety publiczne w roku 96 miały swoją ekshibicjonistyczną specyfikę, która już rok później została nieco przysłonięta.
W rzeczonym wyżej Granville, miłym miasteczku obok głównego trotuary, była wydzielona zatoczka do sikania! Tak, tak, ni mniej ni więcej męski obywatel mógł stanąć tu i bez skrępowania opróżnić pęcherz, co w tym dziwnego? Hm, w owym przybytku, stało się frontem do deptaka, a siusiak był odsłonięty od spacerującej gawiedzi  kawałkiem blachy i murkiem! Szok! 
Panie miały ciut inaczej, ale też w dość specyficznej odsłonie. Na murach okalających Granville ulokowano pełnowymiarowy szalet z muszlami. Kabiny damska i męska, tylko drzwi do obu przybytków w wersji jak do kowbojskiego saloonu, więc spuszczone desusy jak na wystawie!  Dodam tylko że ów przybytek był wahadłowymi drzwiczkami skierowany na pobliski ogródek kawiarniany. Dyskomfort, to mało!
Ważnym w zdarzeniu jest data. Już za rok, toaleta dorobiła się normalnych pełnowymiarowych drzwi.


niedziela, 12 maja 2024

49 - Maine-et-Loire - Region Pays de la Loire

Departament Maine i Loara -  to francuski departament Doliny Loary w regionie Kraj Loary. Utworzona w 1790 roku, jej granice w dużej mierze przypominają granice dawnej prowincji Andegawenii.
Mieszkańcy Maine-et-Loire nie mają oficjalnej nazwy. Jednak nazwa Andegawin(e) jest nadal szeroko stosowana.


Departament z dużą dominacją wiejską i rolniczą, jego największym ośrodkiem miejskim jest miasto Angers, które jest prefekturą.
Terytorium przecina ze wschodu na zachód Loara, przez którą przepływa wiele dopływów, co czyni ją jednym z najbardziej osuszonych departamentów we Francji. Umiarkowany klimat oceaniczny, różnorodność geologiczna i liczne tereny podmokłe sprzyjają bioróżnorodności i sprawiają, że jest to wiodący region ogrodniczy we Francji.
Turystyka w Maine-et-Loire stanowi ważną część gospodarki departamentu, z prawie 2,3 milionami odwiedzających rocznie, generując bezpośrednie i pośrednie obroty w wysokości 1,5 miliarda euro34.

Położone tuż za wybrzeżem Atlantyku, drugim co do wielkości ośrodkiem turystycznym po wybrzeżu Morza Śródziemnego, Maine-et-Loire ma wiele atutów, które przyciągają turystów. Jako departament wiejski od kilku lat koncentruje się na temacie przyrody i roślin, co szczególnie podkreśla otwarcie parku Terra Botanica.
Jedyny zamek nad Loarą zbudowany w korycie rzeki, zamek Montsoreau jest obecnie muzeum sztuki współczesnej. Został zbudowany w 1450 roku przez Jeana II de Chambes, doradcę króla Karola VII. Przebywali tam Klaudiusz Francuski, Anna Bretońska i Maria Stuart.
Dwa najczęściej odwiedzane obiekty architektoniczne w departamencie to zamek w Angers i opactwo w Fontevraud.






piątek, 10 maja 2024

48 - Lozère - Region Occitanie

Departament Lozère - najmniej ludny, wioskowy rejon ze stolicą w 12 tysięcznym Mende. 
W departamencie dominuje rolnictwo, leśnictwo i turystyka.

Departament wiejski, położony w pobliżu Cantal i Górnej Loary, na wschód od Aveyron, na zachód od Ardèche i na północ od Gard, jest najmniej zaludnionym departamentem we Francji i o najniższej gęstości zaludnienia we Francji metropolitalnej. Jego stolicą jest Mende.
Najbardziej zaludnioną gminą w departamencie Lozère w 2021 roku jest Mende z 12 316 mieszkańcami, natomiast najmniej zaludnioną jest Sainte-Eulalie z 36 mieszkańcami. Najgęściej zaludnioną gminą jest Marvejols z 380,6 mieszkańcami/km2, a najmniej Bassurels z 1,4 mieszkańcami/km2.








Muzyka, teatr uliczny, odkrycie, kino, Lozère wykorzystuje swoją niewielką populację, aby stać się rodzajem wiejskiego, ale zdeterminowanego laboratorium kulturalnego. W ten sposób w kolejnych dziesięcioleciach powstało kilka festiwali, z których niektóre mają znaczenie regionalne, a nawet większe. Lokalne stowarzyszenia, a także gminy są również w stanie zaoferować kalendarz koncertów i przedstawień na poziomie krajowym.
Lozère jest krainą sportu, podobnie jak prefektura Mende dwukrotnie wybrana najbardziej sportowym miastem we Francji. Co roku odbywają się tu ważne wydarzenia międzynarodowe, takie jak:

Lozère Clover (enduro) ;
półmaraton Marvejols-Mende (bieg pieszy)) ;
160 km Florac (jazda konna)) ;
Tour du Gévaudan (kolarstwo) ;
Gévaudathlon (Rajdowa orientacja przyrodnicza).

Spośród dużego spisu słynności Depratamentu, tak naprawdę na uwagę zasługuje jedynie,
Guillaume de Grimoard (1310-1370), który został papieżem pod imieniem Urbana V w 1362 roku.

Natomiast filmografia, z  Lozère w tle robi wrażenie. Proszę zwrócić uwagę na rok 1966, w plenerach Departamentu kręcono Wielką Włóczęgę z Louisem de Funesem i Bourvilem.

Lozère w kinie
1963 : Un roi sans divertissement François Leterrier z Charlesem Vanelem
1966 : La Grande Vadrouille Gérarda Oury'ego
1967: Poszukiwacze przygód, reż. José Giovanni
1969: Krnąbrny hugenot, Jean L'Hôte
1985: Wyjęty spod prawa, reż. Robin Davis i Clovis Cornillac
1985 : Scout toujours... by Gérard Jugnot
1986: 37°2 nad ranem, Jean-Jacques Beineix
1996: La Belle Verte (1996), francuski film w reżyserii Coline Serreau.
1999: François Dupeyron – C'est quoi la vie?
2002: Blanche, reż. Bernie Bonvoisin
2002: Le Frère du guerrier, Pierre Jolivet
2005: Saint-Jacques... Mekka Coline Serreau
2008: Hero Corp, reż. Simon Astier
2011: RIF (Badania w interesie rodzin) Franck Mancuso
2014: Lucy, reż. Luc Besson
2019: Tylko bestie, reż. Dominik Moll
2020: Antoinette w Sewennach, reż. Caroline Vignal
2022: Libre Garance autorstwa Lisy Diaz

środa, 8 maja 2024

47 - Lot-et-Garonne - Region Nouvelle-Aquitaine

Lot i Garonna - mało atrakcyjny turystycznie rejon Francji z przewagą rolnictwa, średnio przyjaznym klimatem, a za sprawą dużej ilości niezbyt okiełznanych rzek, nawiedzany powodziami.


Departament we Francji, w regionie Nowa Akwitania. Nazwane na cześć rzek Lot i Garonna, liczyło 331 271 mieszkańców w 2019 roku. Jego prefekturą i największym miastem jest Agen. 
Lot-et-Garonne jest jednym z 83 departamentów utworzonych 4 marca 1790 roku w wyniku rewolucji francuskiej. Powstał z części prowincji Gujenna i Gaskonia; pierwotnie terytorium starożytnego hrabstwa Agenais stanowiło prawie całość.
Przetwórstwo spożywcze, chemikalia i farmaceutyki to główne gałęzie przemysłu departamentu.
Lot-et-Garonne znajduje się w oceanicznej strefie klimatycznej. Jest to jednak zdegradowany klimat oceaniczny z wyraźniejszym rocznym zakresem temperatur i mniej obfitymi opadami niż na wybrzeżu Akwitanii. Ponadto, w przeciwieństwie do wybrzeża, wiosna (zwłaszcza pod koniec roku) jest bardziej wilgotna niż zima. Przeważają wiatry zachodnie, ale nie wyłączne.
Po stagnacji lat dziewięćdziesiątych XX wieku populacja Lot-et-Garonne ponownie rośnie, osiągając według szacunków z 2005 roku prawie 318 000 mieszkańców. Ten nowy wzrost jest związany z atrakcyjnością Akwitanii dla imigrantów z regionów na północ od Loary. Jednak Lot-et-Garonne jest mniej atrakcyjny niż wybrzeże, ma mniej mieszkańców niż na początku xix wieku i pozostaje najmniej zaludnionym departamentem w Akwitanii.
Istnieją trzy główne przyczyny częstotliwości i dotkliwości powodzi w Lot-et-Garonne. Zjawisko to wynika przede wszystkim z wyjątkowej koncentracji rzek w tym regionie. Oprócz dużych ujść, Tarn, w górę rzeki Agen, i Lot w jej centralnej części, które przynoszą wody, które spadły na południe Masywu Centralnego, na lewym brzegu do Garonny dołącza wiele rzek o różnej długości: Gers i Baïse dla tych najważniejszych. To gromadzenie się, w połączeniu z wąskim dnem Garonny, które nawet w czasie wylewów jest obciążone licznymi przeszkodami, sprawia, że powodzie spowodowane, w zależności od przypadku, opadami atmosferycznymi i topniejącym śniegiem, są katastrofalne. Ponadto większość rzek ma niską hydrauliczność ze względu na ich niewielkie nachylenie; jest to mniej niż 0,5 na tysiąc na Garonnie od Malause w górę rzeki Agen.







poniedziałek, 6 maja 2024

46 - Lot - Region Occitanie

Departament Lot - urokliwy rejon w sąsiedztwie Masywu Centralnego, niezbyt zaludniony, ale z perełkami - miasteczkami godnymi odwiedzenia.
Autoire, Loubressac, Saint-Cirq-Lapopie, Capdenac-le-Haut, Cardaillac, Miasteczko Sousceyrac i Carennac zostały zaliczone do najpiękniejszych wiosek we Francji. Rocamadour (milion odwiedzających) jest drugim najczęściej odwiedzanym miejscem w prowincji po Mont Saint-Michel, który jest trzecim najczęściej odwiedzanym miejscem we Francji po Wieży Eiffla i Pałacu Wersalskim.







"Gules most o sześciu łukach srebrzysty, murowany sobolowy, osadzony na falach lazurowych poruszających się od punktu, zwieńczony pięcioma wieżyczkami również srebrzystymi, murowanymi sobolami, otwartymi od pola, zwieńczonymi pięcioma fleurs-de-lis lub."
Herby Quercy i Cahors zaproponowane przez Roberta Louisa jako herby departamentów.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Lot_(d%C3%A9partement)

Lot to departament w południowo-zachodniej Francji, położony w regionie Oksytania, który wziął swoją nazwę od rzeki Lot. INSEE i Poczta przypisują mu kod 46. Prefekturą, największym miastem i centrum gospodarczym departamentu jest Cahors.
Siedem regionów przyrodniczych charakteryzuje zespół malowniczych i kontrastujących krajobrazów, poprzecinanych ze wschodu na zachód dwiema drogami wodnymi, Dordogne na północy i Lot na południu:

Ségala Lotois (na północnym wschodzie): zachodni skraj Masywu Centralnego, jego krzemionkowe i wilgotne gleby, na których przeplatają się lasy i łąki, sprzyjają hodowli bydła;
Limargue (na środkowym wschodzie): wspierany przez Ségala, jest to również obszar bocage na wilgotnych glebach z przewagą gliny;
Causses (w centrum): rozległe połacie wapienia, krasu, zerodowane i suche, zajmują dwie trzecie terytorium departamentu. To jest dziedzina hodowli owiec. Z północy na południe znajdują się Causse de Martel, Causse de Gramat i Causse de Limogne ;
Buryan (na zachodzie): piaski sydrolityczne i wpływy subatlantyckie determinują silnie zalesiony krajobraz zdominowany przez sosny nadmorskie i kasztanowce, eksploatowane w uprawach mieszanych i hodowli zwierząt;
Quercy Blanc (na południu): biały wapień jeziorny na niezbyt żyznych płaskowyżach przeplata się z dolinami melasowymi przeznaczonymi do produkcji zbóż i nasion oleistych, melonów, śliwek i tytoniu;
dolina Lot (na południu): graniczy z uprawami warzyw i winnicami w dół rzeki od Cahors;
Południowo-zachodnia część departamentu (dolina Lot) jest jednym z najstarszych regionów winiarskich we Francji. Wina z Cahors znane są na całym świecie.
 Jaskinie i rozpadliny są liczne, często zawierają malowidła naskalne. Na przykład jaskinia Pech Merle w Cabrerets i przepaść Padirac (482 831 wejść w 2017 r.)13). Na liście znajduje się 85 miejsc do nurkowania jaskiniowego, co czyni ją drugą co do wielkości jaskinią na świecie po Jukatanie (Meksyk)

sobota, 4 maja 2024

45 - Loiret - Region Centre-Val de Loire

Departament Loiret - prawie serce Francji, rzut beretem od Paryża, ze sławnym Joanną, Orleanem, który wieki temu był stolicą Franków. 


Niestety turystyka tam leży na łopatkach i szuka pomocy u...Chińczyków! Tak przynajmniej twierdzi Wiki. Hm, jak na Francję, to ewenement.

Turystyka nad Loiret rozwija się bardzo słabo w porównaniu z innymi francuskimi regionami. Jednak od 2017 r. prowadzone są lokalne działania polityczne mające na celu przyciągnięcie turystów zagranicznych, a w szczególności turystów chińskich, poprzez pracę nad ofertą turystyczną jako całością, a mianowicie hotelami, głównymi zabytkami miast takich jak Orlean, Gien, Malesherbes, La Ferté-Saint-Aubin, Meung-sur-Loire, a bardziej ogólnie stworzyć uprzywilejowany szlak turystyczny dla chińskich turystów, taki jak Jedwabny Szlak, Trasa zamków w Dolinie Loary. Jednak w ramach działań kilku ministerstw, biur turystycznych i lokalnych chińskich akcji tłumaczeniowych prowadzonych przez studentów kolegiów Saint-Charles i Jean-Rostand w Orleanie, internacjonalizacja oferty napotyka na poważne przeszkody ideologiczne, co utrudnia synergię między departamentem Loiret a gminami, które nie mają tej samej strony politycznej.






Departament Loiret  - departament położony w Regionie Centralnym Francji. INSEE i La Poste przypisują mu kod 45. Jego prefekturą jest Orlean i jest również stolicą regionu.

Położona około stu kilometrów na południe od Paryża, bierze swoją nazwę od rzeki Loiret.

Około 451 roku Hunowie najechali ten region, ale zostali odparci pod Orleanem. Potem Frankowie dotarli aż do Loary. Chlodwig, który został chrześcijaninem, wkroczył do Orleanu, który po jego śmierci stał się stolicą królestwa Franków, którego pierwszym królem był Klodomir. Okres pokoju i dobrobytu nastąpił za panowania Karola Wielkiego. Do panowania Ludwika VII stolicą był Orlean. Stopniowo królowie powiększali swoje posiadłości. Kolejno Gâtinais, lordostwo Montargis, hrabstwo Gien i lordostwo Beaugency zostały połączone z koroną. W regionie odbyły się cztery koronacje w latach 848, 879, 987 i 1108.

W xiv i xv wieku wojna stuletnia wyludniła i zrujnowała wieś; zakończyła się w regionie oblężeniem Orleanu i zwycięstwem pod Patay dzięki interwencji Joanny d'Arc. wiek xvi charakteryzował się renesansem architektury i literatury, ale także reformacją, w wyniku której Orlean stał się stolicą protestantyzmu, a następnie masakrą w dniu św. Bartłomieja w 1572 roku. W xviiwieku przeprowadzono duże prace, takie jak Kanał Briare, Kanał Orleański i pierwsze wały przeciwpowodziowe nad Loarą. W ślad za nimi w xviii wieku poszły kolejne, takie jak most Jerzego V w Orleanie. Terytorium obecnego departamentu Loiret było wówczas częścią generalicji Orleanu, utworzonej w 1558 roku.

czwartek, 2 maja 2024

Pays de la Loire - Kraj Loary

Kraj Loary - skrwawiony ofiarą katolików, którzy zbuntowali się przeciw terrorowi oprawców Rewolucji 1789 r. Francuzi chlubiący się "osiągnięciami Dnia Bastylii" nie są skorzy do eksponowania krwawej łaźni Wandeii.


Region we Francji, w regionie położonym w zachodniej Francji, w skład departamentów Loire-Atlantique, Maine-et-Loire, Mayenne, Sarthe i Vendée. Prefekturą regionu jest Nantes.
Od zachodu graniczy z Zatoką Biskajską (Ocean Atlantycki), od północy graniczy z regionami Bretanii i Normandii, od wschodu z Doliną Loary, z którą dzieli naturalny region Doliny Loary, a od południa z Nową Akwitanią.
Region zawdzięcza swoją nazwę głównej rzece, która przez niego przepływa: Loarze.
W regionie znajdują się główne zamki nad Loarą: Château de Montsoreau, jedyny zamek w Loarze zbudowany w korycie Loary, Château de Montreuil-Bellay, Château de Saumur, Château de Brissac, Château Le Lude, Château de Baugé, Château de Serrant, Château d'Angers i Château du Plessis-Bourré.






Herb zaproponowany przez heraldyka Roberta Louisa można zobaczyć na pociągach TER serii Z 9600 w regionie7.


Region Kraju Loary zajmuje powierzchnię 32 082 km2. Swoją nazwę zawdzięcza rzece Loarze, która przepływa przez dwa z pięciu departamentów, zanim wpadnie do Oceanu Atlantyckiego. Ostatnie dopływy rzeki nawadniają region: Loir, Sarthe i Mayenne, które łączą się, tworząc Maine w Angers, Erdre na północy, Thouet i Sèvre Nantaise na południu. W sumie w regionie znajduje się 18 000 kilometrów dróg wodnych.

Rzeźbę terenu tworzą wzgórza Wandei na południu, na północ od Sarthe i Mayenne przez Coëvrons, Alpy Mancelles, las Perseigne i wzgórza Perche. Najwyższym punktem jest Mont des Avaloirs (416 m n.p.m.). Sillon de Bretagne, który jest kontynuacją wrzosowisk Lanvaux w Morbihan, kończy się na cyplu Butte Sainte-Anne w Nantes. Większość regionu znajduje się na Masywie Armorykańskim. Tylko wschodnia część znajduje się w basenie sedymentacyjnym: wschodnia połowa departamentu Maine-et-Loire i departament Sarthe na wschód od wzgórz Coëvrons, tj. trzy czwarte tego departamentu. Ta część regionu jest topograficznie bardzo zbliżona do regionu centralnego.

Region graniczy z Oceanem Atlantyckim na długości 368 kilometrów i posiada dwie ważne wyspy: wyspę Noirmoutier i wyspę Yeu. Wybrzeża są na przemian skaliste i piaszczyste, Côte Sauvage na północ od ujścia Loary, Côte de Jade między Loarą a wyspą Noirmoutier, Côte de Lumière w Wandei.

Na przestrzeni wieków wzdłuż wybrzeża znajduje się kilka bagien odzyskanych z morza: Brière w pobliżu Saint-Nazaire, bretońskie bagna na północy Wandei i Marais Poitevin na południu.

Region jest 7. co do wielkości we Francji metropolitalnej pod względem powierzchni.

W 1790 r. różne administracyjne i religijne jednostki podziału terytorialnego Królestwa Francji zostały zastąpione przez departamenty.

Większość Andegawenii tworzy departament Maine-et-LoirePrzypis.
W Bretanii powstało pięć departamentów: Côtes-du-Nord, Finistère, Ille-et-Vilaine, Loire-Inferior i Morbihan.
Maine utworzyło departamenty Mayenne i Sarthe.
Poitou utworzył trzy departamenty. Jego zachodnia część, Bas-Poitou, tworzyła departament Wandea i część Deux-Sèvres.
9 marca 1957 roku departament Loire-Inferior został przemianowany na departament Loire-Atlantique.
Kraj Loary, region o tradycji katolickiej i wiejskiej, był tradycyjnie rządzony przez prawicę. Jednak po raz pierwszy straciła kontrolę w wyborach regionalnych we Francji w 2004 roku.

44 - Loire-Atlantique - Region Pays de la Loire

Loara Atlantycka - za sprawą miast Nantes oraz Saint-Nazaire, sławny departament atlantyckiego ujścia Loary, wojna, przemysł, turystyka to znak rozpoznawczy rejonu.
Stolica departamentu Nantes, to w rzeczywistości miasto Bretońskie, ale po Rewolucji administracyjnie oddzielone od macierzy.
Nantes – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Poitou-Charty, położona na południe od Masywu Armorykańskiego, nad brzegiem Loary, 50 km od Oceanu Atlantyckiego. Stolica departamentu Loire-Atlantique i prefektura regionu Pays de la Loire, jest częścią historycznej Bretanii, położonej w regionie Nantes, jednym z tradycyjnych krajów Bretanii. 
Departament został utworzony w 1790 roku przez rozczłonkowanie prowincji Bretania pod nazwą Loire-Inferior i zachował tę nazwę do 1957 roku. Nosi numer 44 w francuskiej numeracji departamentów. Jest to wspólnota terytorialna zarządzana przez Radę Departamentu Loary-Atlantyku. Stolicą departamentu jest Nantes, również prefektura regionu Kraj Loary. Obecnie posiada trzy dzielnice, których stolicami są Nantes, Saint-Nazaire i Châteaubriant.

 
Średniej wielkości miasto departamentu, Saint-Nazaire , słynne budową "pasażerów", a w czasie II Wojny, potężnie ufortyfikowana baza niemieckich U Botów, zaciekle bombardowana przez Aliantów.

Miasto posiada duży port na prawym brzegu ujścia Loary, w pobliżu Oceanu Atlantyckiego. Miasto znajduje się na południe od drugiego co do wielkości bagna we Francji, zwanego "la Brière". Ze względu na swoje położenie, Saint-Nazaire ma długą tradycję rybołówstwa i przemysłu stoczniowego. Chantiers de l'Atlantique, jedna z największych stoczni na świecie, zbudowała godne uwagi liniowce oceaniczne, takie jak SS Normandie, SS France, RMS Queen Mary 2 i statek wycieczkowy MS Symphony of the Seas, największy statek pasażerski na świecie do 2022 roku.


W przesławnej stoczni Chantiers de l'Atlantique w St. Nazare, wybudowano m.in. dwa transatlantyki France(1910, 1960), Normandie, Qeen Mary 2, oraz dziesiątki innych pasażerów, a także pokaźną liczbę największych wycieczkowców świata, które podczas wakacji zawijają również do naszych portów w Gdyni i Gdańsku. W poniższym linku szczegółowa lista wybudowanych kolosów.
.
Chantiers de l'Atlantique w Saint-Nazaire jest jednym z największych na świecie miejsc budowy dużych statków o długości ponad 300 metrów. W ten sposób w Saint-Nazaire zbudowano największy obecnie transatlantyk na świecie, Wonder of the Seas, i najdłuższy, Harmony of the Seas.



Turystyka, plaże, kurorty, nie tak zblichtrowane jak Lazurowego Wybrzeża, ale, ale, z racji dość przyjaznego klimatu odwiedzane zwłaszcza przez Francuzów. Celem rozbudzenia zainteresowania okolicą Saint - Nazaire na początku XX w. atlantyckie plaże rejonu zaczęto nazywać, Côte d'Amour, prawda że pięknie?


Francuzi są mistrzami w promowaniu swych krain, a jednym z narzędzi jakimi nagminnie się posługują są filmy i seriale. W kontekście opisywanego departamentu, wspomnieć należy o najsławniejszej produkcji kręconej w scenerii kurortu Saint-Marc-sur-Me, czyli filmu z 1953 roku, Wakacje pana Hulot. Co prawda nie jestem fanem reżysera Jacqes'a Tati, ale film wszedł do kanonu komedii, a przygody małomównego dziwaka w kapeluszu i z fajką dzieją się właśnie na plażach okolic Saint - Nazaire.







Herby Loary Atlantyckiej z herbami Paimbœuf, Ancenis, Châteaubriant, Saint-Nazaire i Nantes są ozdobione w następujący sposób: "Poćwiartowany, w pierwszym lazurowym okręt wyposażony lub, wsparty przez srebrzysty morski, w drugim gulach trzy pięcioraczki gronostajowe, w trzecim obsiane fleurs-de-lys lub, w czwartym lazurowym z nawą wyposażoną i ubraną srebrzystą żeglującą po morzu tego samego poruszającego się od punktu, żagiel obciążony kluczem sobolowym osadzonym w fasce, na wodzu Srebrzystym naładowanym pięcioma plamkami Gronostaja Sobola i klucz Lub broszujący w fasce na plamkach, złowrogi wędzidło ku punktowi, na całości Gules statek wyposażony Lub, ubrany w gronostaj, żeglujący po morzu sinopola poruszającego się od punktu i falistego Argentu, na wodzu także Gronostaj25. »

Kolejny, nieoficjalny herb zaproponował herald Robert Louis. Jest on opatrzony następującym napisem: "Gronostaj z falistym lazurem"







Loire-Atlantique to departament położony w regionie Kraj Loary we Francji. Swoją nazwę zawdzięcza obecności Loary, ważnej rzeki, która przez nią przepływa, oraz Oceanu Atlantyckiego, który graniczy z jej wybrzeżem, na zachodzie, gdzie ujście Loary tworzy ujście rzeki.
Terytorium Loire-Atlantique było bliskie regionowi administracyjnemu Bretanii kulturowo i historycznie od czasów ancien régime'u. Kwestia ewentualnego przywiązania do regionu Bretanii jest przedmiotem powracającej debaty.
Ogólnie rzecz biorąc, Loara Atlantycka ma wiele terenów podmokłych. Znajduje się tu wiele bagien, takich jak Brière na północ od Saint-Nazaire, słone bagna Guérande, bagna Couëron w dół rzeki od Nantes, bagna Goulaine na południowym wschodzie i bagna bretońskie na południowym zachodzie. Na południu departamentu znajduje się jedno z największych jezior we Francji, Jezioro Grand-lieu. Jego bardzo niewielka głębokość (mniej niż 2 metry) w połączeniu z wyjątkowo niskim nachyleniem sprawiają, że jego powierzchnia jest bardzo zmienna.
Loire-Atlantique jest szóstym co do wielkości ośrodkiem turystycznym dla Francuzów z 24,5 milionami noclegów i zapewnia zatrudnienie dla 20 000 osób.


51 - Marne - Region Grand Est

Departament Marna - przyznam że przejeżdżałem kilkukrotnie, ale żeby z przystankami, to nie koniecznie. Oczywistym mała przerwa na słynną K...