27 - Eure - Region Normandie

Departament Eure w Normandii, spokojna wjejska kraina z urokami dolin rzek Eure, Orne oraz Sekwany. Region rolniczo rekreacyjny, duża część domów została tu zaadaptowana na domy letniskowe. 

Eure to departament położony w regionie Normandia we Francji. Swoją nazwę wzięła od Eure, rzeki, która przepływa przez nią przed połączeniem się z Sekwaną. INSEE i La Poste przypisują mu kod 27. Jego prefekturą jest Évreux.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Eure_(d%C3%A9partement)

Ze średnią wysokością 150 metrów, Eure jest departamentem składającym się z płaskowyżów oddzielonych dolinami o różnej głębokości. Wyznaczają one różne regiony przyrodnicze, których jest 13: Pays de Lyons, Norman Vexin, Garbaty Vexin, Dolina Sekwany, Płaskowyż Madrie, Krajobraz Saint-André, Płaskowyż Neubourg, Pays d'Ouche (dzielony z Orne), Roumois, Lieuvin, Marais-Vernier, Pays d'Auge (dzielony z Calvados i Orne) oraz niewielki obszar Perche, który rozciąga się na departamenty Eure-et-Loir i Orne.

Ogólnie rzecz biorąc, krajobrazy Eure są pod głębokim wpływem różnych krajów nadbrzeżnych. W ten sposób "francuski Vexin rozciąga się na normańskiego Vexina; Mantois i Beauce kontynuowali swe wpływy aż do bram Rouen; Pays d'Ouche rozciąga się wzdłuż rzek Eure i Orne, a na końcu Pays d'Auge w Dolnej Normandii, która rozciąga się aż do brzegów Risle w dół rzeki3. »

Centra niektórych miast w departamencie Eure zostały poważnie uszkodzone przez niemieckie bombardowania podczas II wojny światowej (w przeciwieństwie do miast Dolnej Normandii czy Hawru, które zostały zbombardowane przez aliantów przed lądowaniem w Normandii). Dotyczyło to w szczególności Vernon, Gisors, Louviers i Évreux, które poniosły 47% szkód. Podczas powojennej odbudowy pojawił się nowy niezbędny materiał: żelbet, który siłą połączono z zachowanymi pozostałościami średniowiecznymi.

Eure ma gęste i jednorodnie rozmieszczone środowisko zabudowane na swoim terytorium. Krajobraz, głęboko naznaczony obecnością człowieka, charakteryzuje się brakiem pustych przestrzeni. W związku z tym prawie niemożliwe jest przejechanie więcej niż trzech kilometrów bez minięcia jednego lub więcej domostw (niezależnie od tego, czy jest to odosobnione gospodarstwo, przysiółek, wieś czy miasto)

Według powszechnego spisu ludności z dnia 1 stycznia 2008 r. 7,2% mieszkań dostępnych w departamencie stanowiły drugie mieszkania.

26 - Drôme - Region Auvergne-Rhône-Alpes

Departament Drôme (/dʁom/) to francuski departament położony w południowo-wschodniej części kraju, którego nazwa pochodzi od rzeki Drôme. Jest częścią regionu Owernia-Rodan-Alpy. Jego prefekturą jest Valence.

https://en.wikipedia.org/wiki/Dr%C3%B4me

Saint-Vallier in Drôme było miejscem urodzenia jednej z najsłynniejszych francuskich kurtyzan, szlachetnie urodzonej Diane de Poitiers (1499–1566), wieloletniej kochanki króla Henryka II (1519–1559).

Francuskie Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne ustanowiło Drôme jako jeden z 83 departamentów Francji 4 marca 1790 roku, podczas rewolucji francuskiej. Terytorium to stanowiło część dawnej francuskiej prowincji Delfinat. Pierwotny departament Drôme obejmował eksklawę Oranii, która była również częścią dawnej prowincji Delfinatu. W 1792 roku, po aneksji Comtat Venaissin, Drôme nabył nowo utworzoną dzielnicę Carpentras, podczas gdy Orange zostało scedowane na Bouches du Rhône. W 1793 roku dystrykt Carpentras został przekazany nowo utworzonemu departamentowi Vaucluse, nadając Drôme jego dzisiejsze granice.

25 - Doubs - Region Bourgogne-Franche-Comté

Departament Doubs - kipiący przemysłem, graniczący ze Szwajcarią, ze stolicą w słynnym ze znakomitości Besançon.

W tym mieście urodził się Victor Hugo, z tego miasta wywodzą się twórcy kinematografu bracia  Auguste i Louis Lumière. 

https://fr.wikipedia.org/wiki/Doubs_(d%C3%A9partement)

Doubowie (/du/Przypis 2,1) to departament położony we Francji, w regionie Burgundia-Franche-Comté. Jest częścią historycznego i kulturowego regionu Franche-Comté. Jego stolicą (prefekturą) jest miasto Besançon i posiada dwie podprefektury położone w miastach Montbéliard i Pontarlier. INSEE i La Poste nadają mu kod 25.

Jego populacja wynosiła 547 096 osób, zwanych Doubians i DoubiansPrzypis 1w 2021 r. Drugi najbardziej zaludniony departament w regionie Burgundia-Franche-Comté po Saonie-i Loarze, jest również drugim najgęściej zaludnionym departamentem po Territoire de Belfort.

Położone na wschodzie Francji i w regionie Burgundia-Franche-Comté, dzieli prawie 170 km granicy ze Szwajcarią, a większość jej terytorium wchodzi w skład masywu Jury. Jej najwyższym punktem jest Mont d'Or (1 463 m n.p.m.), a trzy główne rzeki, które ją nawadniają, to Doubs, Ognon i Loue.

Pod względem gospodarczym dział Doubs jest jednym z najbardziej uprzemysłowionych we Francji, specjalizującym się w produkcji samochodów z historycznym założeniem fabryki Peugeot (grupa Stellantis) w Sochaux, w metalurgii i przemyśle rolno-spożywczym. Historyczna kolebka francuskiego zegarmistrzostwa, Doubs, jest również domem dla wielu firm z sektora mikrotechnologii. Rolnictwo, nastawione głównie na hodowlę zwierząt i produkcję mleka, symbolizują sery (Comté, Mont d'Or, Morbier, Cancoillotte) i wędliny (kiełbasa Morteau, kiełbasa Montbéliard, szynka wędzona).

Głównymi zabytkami turystycznymi departamentu są cytadela w Besançon i królewska warzelnia soli w Arc-et-Senans, oba wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a także zamek Joux. Doubs słynie z wielu niezwykłych miejsc przyrodniczych, takich jak jezioro Saint-Point, skocznia Doubs, źródła Doubs, Loue i Lison, Cirque de Consolation, jaskinia Osselle i przepaść Poudrey.

Znaczenie ośrodka miejskiego Montbéliard-Belfort, który jest przeznaczony głównie dla samochodów i pociągów dużych prędkości, ma fundamentalne znaczenie dla gospodarki departamentu. Zakład przemysłowy Peugeot-Citroën w Sochaux jest największym zakładem przemysłowym we Francji i we wrześniu 2006 roku zatrudniał 13 841 pracowników.

Besançon to prawdziwe centrum przemysłu mechanicznego. Jest to historyczne centrum doskonałości w dziedzinie mikrotechnologii, częstotliwości czasowej i inżynierii biomedycznej, a także wiodące europejskie centrum precyzyjnego cięcia. W czerwcu 2005 r. powstał tam krajowy klaster konkurencyjności – Klaster Mikrotechnologiczny.

24 - Dordogne - Region Nouvelle-Aquitaine

 Departament Dordogne - wydawać by się mogło,  że kolejny wsiowy kawałek Francji, a tutaj masz, ochy i achy oraz zachwyty, przepiękne widoczki za sprawą doliny rzeki Dordogne, paleolityczne malowidła w Lascaux, średniowieczne zamki, a wszystko to okraszone truflami i foie gras oraz winem Périgord-Dordogne. Jeden z najchętniej odwiedzanych rejonów kraju. 

Nie wiem, nie byłem, ale poniższy link warto otworzyć i poczytać.

https://simply-france.com/pl/dolina-Dordogne-to-najlepszy-przewodnik/

https://www.france.fr/en/dordogne-valley

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lascaux

https://fr.wikipedia.org/wiki/Portail:Dordogne

https://fr.wikipedia.org/wiki/Dordogne_(d%C3%A9partement)

Dordogne (/dɔʁ.dɔɲ/Przypis 1Departament Francji położony w regionie Nowa Akwitania we Francji, w południowo-zachodniej części kraju. Swoją nazwę zawdzięcza przepływającej przez nią rzece o tej samej nazwie. INSEE i Urząd Pocztowy nadają mu kod 24. Jego prefekturą jest Périgueux.

23 - Creuse - Region Nouvelle-Aquitaine

Departament Creuse - wiejski, okropnie wyludniony departament w Nowej Akwitanii. Najbardziej znany z kontrowersyjnej akcji  przesiedlenia biednych dzieci z wyspy Reunion do tego pustkowia.

W latach 1963-1980 1630 dzieci z wyspy Reunion, uznanych za "sieroty", zostało przeniesionych przez władze francuskie do ponownego zasiedlenia francuskich departamentów, które padły ofiarą exodusu z obszarów wiejskich, takich jak Creuse, Tarn i Gers. Wielu pozbawionych środków do życia rodziców lub "samotnych matek" podpisało zrzeczenie się prawa do "wysiedlenia" (niektórzy mówią o "deportacji") ich dziecka do Creuse. Ten ruch dzieci samolotami został zorganizowany pod nadzorem Michela Debré, ówczesnego deputowanego wyspy Reunion. Ten epizod w historii Francji, który jest bardzo dobrze znany na wyspie Reunion i który dał początek licznym pisemnym lub filmowym opracowań, jest powszechnie znany jako "sprawa dzieci z Creuse lub Reunionese z Creuse".

https://fr.wikipedia.org/wiki/Creuse_(d%C3%A9partement)

Creuse  jest francuskim departamentem położonym w regionie Nowa Akwitania, który przed 2016 r. należał do regionu Limousin przed jego zniknięciem.

Zastąpił on prowincję Marche, od której przejął dużą część terytorium. Creuse znajduje się w północno-zachodniej części Masywu Centralnego, a swoją nazwę zawdzięcza przepływającej przez niego rzece Creuse.

Jest to drugi najmniej zaludniony francuski departament z 115 702 mieszkańcami w 2021 roku. Jej największe miasto, Guéret (12 840 mieszkańców w 2021 roku), jest również siedzibą prefektury. Departament ma tylko jedną podprefekturę, Aubusson. INSEE i Urząd Pocztowy przypisują departamentowi kod 23.

Departament został utworzony przez Rewolucję Francuską 4 marca 1790 r., na mocy ustawy z 22 grudnia 1789 r., głównie z byłej prowincji Marche.

Od średniowiecza wielu mężczyzn co roku wyjeżdżało do dużych miast, aby pracować na budowach, aby zatrudnić się jako murarze, cieśle, dekarze itp.

Kamieniarze z Creuse stali się budowniczymi katedr lub zbudowali La Rochelle w 1626 roku. W xix wieku uczestniczyli – zwłaszcza jako tynkarze, zawód, który miał być jednym z najtrudniejszych – w budowie Paryża barona Haussmanna. Początkowo tymczasowa emigracja trwała od marca do listopada, ale stała się definitywna: w latach 1850-1950 Creuse straciło połowę ludności. W książce Martina Nadauda "Wspomnienia Leonarda" znajdujemy opis tego exodusu, który tak silnie naznaczył styl życia.

Węgiel wydobywano w kopalniach zagłębia Ahun-Lavaveix od xvii wieku do 1969 roku oraz w kopalniach Bosmoreau-les-Mines od 1784 do 1958 roku.

W czasie I wojny światowej Creuse poniósł ciężkie straty. Temu upuszczaniu krwi towarzyszy deficyt urodzeń. Pomnik wojenny w mieście Gentioux pozostaje świadkiem tej masakry. W 1917 r. w obozie wojskowym w Creuse doszło do buntu rosyjskich żołnierzy w La Courtine.

Bretagne

Bretania - surowy, skalisty, nadmorski region, często deszczowy, ale jakże malowniczy. Nie darzę szczególną estymą, ale, ale z pewnymi wyjątkami. Wyjątki dokładniej linkowane w opisach departamentów, czyli Dinan, Dinard, St. Malo.

Bretania to historyczna kraina obok innych sławnych, uwzględniana już na mapach z X wieku.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bretania_(region_administracyjny)

https://fr.wikipedia.org/wiki/Bretagne_(r%C3%A9gion_administrative)

Bretania (fr. Bretagne, bret. Breizh) – region administracyjny w północno-zachodniej Francji, na Półwyspie Bretońskim. Stolicą i największym miastem jest Rennes. Region zajmuje powierzchnię 27 208 km², a zamieszkany jest przez 3 373 835 osób (2020).

Ustanowiony w 1982 roku, jego obszar w dużej mierze pokrywa się z krainą historyczną o tej samej nazwie – obejmuje cztery z pięciu departamentów, na które Bretania podzielona została w następstwie rewolucji francuskiej (1789). Poza jego granicami znajduje się departament Loara Atlantycka wraz z historyczną stolicą Bretanii, Nantes. Graniczy z regionami Kraj Loary i Normandia (uprzednio Dolna Normandia).

22 - Côtes-d’Armor - Region Bretagne

Departament Côtes-d’Armor - bretoński kwartał o którym nie miałbym nic do powiedzenie, gdyby nie Dinan, najpiękniejsze miasteczko północnej Francji. Byłem kilkukrotnie i zawsze wspominam. Wąskie uliczki, bajeczne kamienice, każdy zakątek, każdy zaułek tchnie przeszłością, otacza historią minionych epok, nie tych wielkich epickich, ale codziennych małych i maluczkich. Niewiele jest tak urokliwych zakątków.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Dinan

https://fr.wikipedia.org/wiki/C%C3%B4tes-d%27Armor

Côtes-d’Armor bret. Aodoù-an-Arvor) – departament w północno-zachodniej Francji w regionie Bretania. Oznaczony numerem 22, w 2020 roku liczył 603 tys. mieszkańców.

Prefekturą departamentu Côtes-d’Armor jest miasto Saint-Brieuc. Inne ważniejsze miejscowości to: Lannion, Guingamp, Dinan. Sąsiaduje z trzema innymi departamentami Bretanii: od zachodu z Finistère, od południa z Morbihan, od wschodu z Ille-et-Vilaine. Północną granicę tworzy kanał La Manche. Departament został utworzony 4 marca 1790 roku. Do 1990 r. nosił nazwę Côtes-du-Nord.

W 2023 roku w skład departamentu wchodziło 348 gmin

Côtes-d'Armor (/koʊt dɑːrmər/ koht dar-mər, /-dɑːrmɔːr/ -dar-mor; Wymowa francuska: [kot daʁmɔʁ] oraz; Aodoù-an-Arvor, [ˈoːdu ãn ˈarvor]), dawniej znany jako Côtes-du-Nord do 1990 roku (bretoński: Aodoù-an-Hanternoz, [ˈoːdu ãn ˌhãntɛrˈnoːs])) to departament w północnej Bretanii, w północno-zachodniej Francji. W 2019 roku liczyło 600 582 mieszkańców. 

Côtes-du-Nord był jednym z 83 departamentów utworzonych 4 marca 1790 roku po rewolucji francuskiej. Składała się z niemal całego starożytnego Pays de Saint-Brieuc, większości historycznego Trégor, wschodniej części Cornouaille i północno-zachodniej części dawnej diecezji Saint-Malo.

27 lutego 1990 roku nazwa została zmieniona na Côtes-d'Armor: francuskie słowo côtes oznacza "wybrzeża", a ar mor to "morze" w języku bretońskim. Nazwa nawiązuje również do rzymskiej prowincji Armoryka ("region nadmorski").

Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku nazwa Côtes-du-Nord. Ponieważ uznano ją za poniżającą i geograficznie niepoprawną, delegat departamentu ds. hoteli zaproponował pierwsze referendum, w którym poprosił osobistości Côtes-du-Nord o wyrażenie opinii na temat zmiany nazwy i różnych propozycji przedstawionych w tamtym czasie, w tym Penthièvre, Côtes-d'Armor, Haute-Bretagne (ta nazwa byłaby również pożądana przez departament Ille-et-Vilaine 50 lat później) lub Rance i Trégor. W 1962 r. Rada Generalna wydała pozytywną opinię dla Côtes-d'Armor, co w języku francusko-bretońskim oznacza "wybrzeża lądu morza" (nieoficjalny sondaż przeprowadzony przez miasto Saint-Brieuc, na który odpowiedziało 313 z 385 gmin, dał 307 głosów za "Armor". »5) .

27 lutego 1990 roku departament oficjalnie zmienił nazwę6, prawie trzydzieści lat po wydaniu pozytywnej opinii przez Radę Generalną.

Bourgogne-Franche-Comté

Bourgogne-Franche-Comté - to region administracyjny położony w północno-wschodniej części Francji. Jest to wynik połączenia administracyjnego dwóch byłych regionów Burgundii i Franche-Comté w dniu 1 stycznia 2016 r.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Bourgogne-Franche-Comt%C3%A9

Terytorium dzisiejszej Burgundii i Franche-Comté zostało włączone w vwieku do królestwa Burgundów, które zostało rozszerzone przez królestwo Burgundii Merowingów. Traktat w Verdun z 843 r. doprowadził do rozróżnienia między "frankijską Burgundią", która powstała na początku Księstwa Burgundii (dzisiejsza Burgundia), a "cesarską Burgundią" lub "Górną Burgundią", gdzie utworzono hrabstwo Burgundii (Franche-Comté). Od 1330 do 1361 roku obie prowincje znalazły się pod wspólnym wasalstwem (ale pozostawały pod różnymi zwierzchnictwem) przez I Dynastię Burgundzką, a następnie przez Walezjuszów-Hrabiów (1384-1477/1493) w ramach państw burgundzkich. Zostały one rozdzielone pod koniec xv wieku, księstwo zostało włączone do francuskiej domeny królewskiej, podczas gdy hrabstwo pozostało podporządkowane hrabinie Marii Burgundzkiej i jej potomkom, Habsburgom-Burgundom.

Comté zostało włączone do królestwa Francji dopiero po jego podboju w 1678 roku przez wojska Ludwika XIV i poddaniu Dole, dawnej stolicy Franche-Comté, podczas gdy Besançon odziedziczyło status stolicy. Księstwo Burgundii i Franche-Comté utworzyły wówczas dwie odrębne prowincje i generale, z własną stolicą rządową (odpowiednio Dijon i Besançon).

Podczas gdy większość jego terytorium jest przyłączona do tych dwóch byłych prowincji, region obejmuje również większość Nivernais (w przybliżeniu odpowiadającą departamentowi Nièvre), część Szampanii (północna część departamentu Yonne ze szczególnym Sensem i Tonnerre), część Orléanais (południowo-zachodnia część Yonne z Toucy), część Alzacji, która pozostała francuska po 1871 roku (obecne Territoire de Belfort), a także niewielka część Île-de-France (północno-zachodnia część Yonne).

Dawne prowincje Francji zostały zniesione podczas rewolucji.

Od 1941 do 1944 roku regionalna prefektura reżimu Vichy obejmowała Burgundię i Franche-Comté, podobnie jak igamię Dijon w latach 1948-1964. Kiedy jednak w 1972 r. regiony zostały utworzone jako instytucje publiczne, a następnie w 1982 r. jako władze lokalne, Burgundia i Franche-Comté utworzyły dwa odrębne regiony.

W 2009 r. komitet Balladur po raz pierwszy zaproponował połączenie Burgundii i Franche-Comté.

W dniu 14 kwietnia 2014 r. prezydenci regionów Burgundia i Franche-Comté, François Patriat i Marie-Guite Dufay, ogłosili na konferencji prasowej, że chcą zbliżyć do siebie oba regiony po oświadczeniach premiera Manuela Vallsa, który chciał uprościć francuski podział administracyjny.

2 czerwca oba regiony zostały powiązane ze sobą na mapie przedstawionej przez prezydenta Republiki François Hollande'a17. Te dwa regiony są jedynymi, które połączyły się politycznie w celu połączenia18 i, w przeciwieństwie do innych projektów fuzji, sojusz między Burgundią a Franche-Comté nie został zweryfikowany przez Zgromadzenie Narodowe ani Senat. Oba regiony są częściowo powiązane historycznie i gospodarczo.

Jednak w 2015 r. chęć połączenia obu regionów wydawała się pochodzić głównie od kilku wybranych urzędników, a nawet od Burgundczyków. Według sondażu BVA dla prasy regionalnej2149% Burgundczyków i Francs-Comtois jest zadowolonych (w porównaniu z 41% niezadowolonych) ze swojego nowego regionu. Podział jest znacznie wyraźniejszy między Burgundczykami a Francs-Comtois: ci drudzy są odpowiednio zadowoleni z tego podziału w 57% i 37%. Rozbieżności są jeszcze większe w kwestii stolicy regionu w Dijon: 79% Burgundczyków uważa ją za dobrą rzecz, w porównaniu z 29% Francs-Comtois.

21 - Côte-d’Or - Region Bourgogne-Franche-Comté

 Côte-d’Or - to nie musztarda, ale złoto winnic Burgundii było inspiracją dla nazwy tego departamentu.

Jednak historia uwieczniła rejon już w starożytności, to tutaj,  konkretnie w Alezji, Wercygetoryks został ostatecznie pokonany przez Juliusza Cezara.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Alezj%C4%85

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alezja

Powróćmy jednak do nazwy departamentu.

..choć przedmiotem dyskusji, byłby jedynym francuskim departamentem, który nie miałby nazwy pochodzenia geograficznego, ale poetyckiego.

Nazwa ta została nadana przez Charlesa-André-Rémy'ego Arnoulta, deputowanego z Dijon i "twórcę" tej nazwy inspirowany poetyckim i wspaniałym aspektem winnic Burgundii jesienią : "Terytorium tego regionu przecina łańcuch wzgórz, wybrzeże, do tej pory nienazwane, na zboczu którego rosną najlepsze wina Francji, których produkt jest skarbem dla kraju. To Złote Wybrzeże zasługuje na to, by nadać swoją nazwę temu nowemu okręgowi wyborczemu".7. W ten sposób zakończył debatę nad nazwą tego wydziału, który przez krótki czas nazywano nawet "Nienazwanym" departamentem »7. To pochodzenie nazwy jest zaproponowane przez Radę Departamentu Côte-d'Or.

Ale według alternatywy nazwa pochodzi od masywu wybrzeża. Ta ostatnia, jako góra, przedstawiana jest przez geografów na mapach od 1584 roku9. Sama nazwa "La Coste" lub "La Côte" była w powszechnym użyciu. Ale orientacja tego wybrzeża na wschód była również bardzo często opisywana, w większości prac z tamtych czasów, jako "na wschód"10. Nazwa "Orient" zostałaby wtedy skrócona do "Gold" ».

https://fr.wikipedia.org/wiki/C%C3%B4te-d%27Or

Departament Côte-d'Or został utworzony 4 marca 1790 roku przez Zgromadzenie Konstytucyjne. Była częścią dawnej prowincji Burgundia. Dzielił się na siedem dystryktów: Arnay-le-Duc, Beaune, Châtillon-sur-Seine, Dijon, Is-sur-Tille, Saint-Jean-de-Losne i Semur-en-Auxois.

17 lutego 1800 roku siedem dzielnic zostało przekształconych w cztery dzielnice: Dijon, Beaune, Châtillon-sur-Seine i Semur-en-Auxois2.

10 września 1926 roku dzielnice Châtillon-sur-Seine i Semur-en-Auxois zostały zniesione na rzecz Montbard.

Côte-d'Or posiada wiele atrakcji turystycznych, w tym znaczące dziedzictwo kulturowe.

Dijon, miasto z sektorem chronionym, sklasyfikowane jako miasto sztuki i historii, jego pałac książąt i stanów Burgundii - muzeum sztuk pięknych, kościoły Notre-Dame i Saint-Michel, katedra Saint-Bénigne, muzeum archeologiczne, muzeum życia burgundzkiego i sztuki sakralnej, jego muzeum Rude, muzeum Magnin, jego ogród Darcy, Jardin des Sciences-Parc de l'Arquebuse, parki, jezioro Kir i Chartreuse de Champmol ze studnią Mojżesza, a od maja 2022 r. Międzynarodowe Miasto Gastronomii i Wina.

Beaune, jego Hôtel-Dieu-hospices de Beaune, kolegiata Notre-Dame, Hôtel de la Rochepot, Muzeum Sztuk Pięknych, jego parki, jego obwód murów obronnych, jego piwnice, jego fabryka musztardy Fallot i jego kampus piwowarski Brasserie de France 

2B - Haute-Corse - Region Corse

Departament Haute-Corse -  to francuski okręg wyborczy utworzony z cismontańskiej części wyspy Korsyka. Jest częścią społeczności korsykańskiej. Jego oficjalny kod, nadany przez INSEE, to 2B. Jego prefekturą jest Bastia.

Po reformie terytorialnej z 2015 r. 2 departamenty Korsyki (Górna Korsyka i Korsyka Południowa) połączyły się 1 stycznia 2018 r. ze wspólnotą terytorialną Korsyki, która już wcześniej wykonywała kompetencje regionu o specjalnym statusie, tworząc nową wspólnotę Korsyki. Terytorium Górnej Korsyki pozostaje departamentalnym okręgiem wyborczym, okręgiem administracyjnym państwa, na czele którego stoi prefekt z siedzibą w Bastii.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Haute-Corse

Corse - Korsyka

Korsyka, Region na specjalnych zasadach, czyli jest "zbiorowością o specjalnym statusie". Nawiedzeni separatyści działają tam do tej pory, ale nikt przy zdrowych zmysłach nie planuje rebelii, po prostu się nie opłaca. Oficjalna przynależność do Francji od 15 maja 1768 r.

Najważniejszym synem tej ziemi jest oczywiście Napoleon Bonaparte - Cesarz Francuzów.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Corse

Korsyka (Korsyka; liguryjski: Còrsega, starożytna greka: Kyrnos) to wyspa położona na Morzu Śródziemnym i wyjątkowa wspólnota terytorialna Francji.

Korsyka, czwarta pod względem powierzchni wyspa Morza Śródziemnego, od starożytności była przedmiotem sporu między trzema głównymi ośrodkami wpływów: wybrzeżem liguryjskim (reprezentowanym przez Etrusków i Genueńczyków), francuskim wybrzeżem Morza Śródziemnego (miasto Fokajów, a następnie królestwo Francji) i Afryką Północną (Kartagińczycy, królestwo Wandalów, a następnie Maurów). Sami mieszkańcy, ubodzy i nieliczni, opierają się tym wpływom lub dostosowują się do nich. Rzymianie uważają wyspę za biedną i dziką, i chociaż znajduje się ona w dość pobliżu Urbs, po wypędzeniu Kartagińczyków będą mieli tylko kilka małych miasteczek w łagodniejszych częściach wybrzeża. Kiedy Rzym upadł, Korsyka doświadczyła swojej części niestabilności, bez narzucania się władzy na dłuższą metę, aż do Republiki Genueńskiej pod koniec xiii wieku i przez prawie cztery stulecia.

Gdy ta potęga osłabła, wyspa zbuntowała się od 1729 roku, co zapoczątkowało okres 30 lat zamętu, pod koniec którego królestwo Francji ostatecznie przejęło kontrolę, umiejętnie posługując się kijem i marchewką (wysyłając wojska, ale i złoto, tytuły i zatrudnienie w swojej służbie, w tym jego wczorajsi przeciwnicy). Początkowo interweniowała na prośbę Genui, ostatecznie zastąpiła ją Francja (formalne nabycie praw genueńskich 15 maja 1768 r., podczas gdy wyspa była w rzeczywistości w dużej mierze w rękach separatystów) i zakończyła jej podbój bitwą pod Ponte-Novo 9 maja 1769 r. W międzyczasie wyspa cieszyła się krótkim okresem niepodległości, jako Królestwo Korsyki od 15 kwietnia 1736 r. do grudnia 1740 r., a przede wszystkim jako Republika Korsyki od 1755 do 1769 r., z pierwszą demokratyczną konstytucją w nowożytnej historii, uznającą prawo kobiet do bycia głowami rodzin, a w tym przypadku do głosowania.

W 1790 roku Korsyka została podzielona na dwie części w 1793 roku wraz z utworzeniem departamentów Golo i Liamone. W latach 1794-1796 uzyskała częściową niepodległość pod brytyjskim protektoratem, tworząc Królestwo Anglo-Korsykańskie. W 1796 roku Korsyka stała się ostatecznie francuska, następnie ponownie zjednoczona w 1811 roku w jeden departament, a następnie ponownie podzielona w 1975 roku wraz z utworzeniem departamentów Górna Korsyka i Korsyka Południowa. Region Korsyki został utworzony w 1982 r. (jako zbiorowość), a w 1991 r., zgodnie z lokalnymi postulatami, uzyskał status wspólnoty o specjalnym statusie zwanym "wspólnotą terytorialną Korsyki".

Wreszcie, od dnia 1 stycznia 2018 r., zgodnie z ustawą z dnia 7 sierpnia 2015 r. o nowej organizacji terytorialnej Republiki Korsyki, Korsyka jest zbiorowością o szczególnym statusie w rozumieniu art. 72 konstytucji, w rodzaju jednolitej wspólnoty terytorialnej, zwanej »zbiorowością Korsyki« i ustanowionej w miejsce wspólnoty terytorialnej Korsyki i departamentów Korsyki.Korsyka Południowa i Górna Korsyka (jako zbiorowości). Departamentalne okręgi administracyjne Korsyka Południowa i Górna Korsyka, terytoria, na których państwo wykonuje swoje uprawnienia, pozostają niezmienione, z prefekturami odpowiednio w Ajaccio i Bastii.

Według szacunków INSEE 1 stycznia 2022 r. Korsyka liczyła 350 000 mieszkańców, chociaż ostatnia oficjalna liczba wynosiła 347 597 mieszkańców na dzień 1 stycznia 2021 r. Ta niska populacja sprawia, że wyspa jest najmniej zaludnionym terytorium Francji metropolitalnej.

Obdarzony bogatym dziedzictwem kulturowym i potężnym pasmem górskim, którego kulminacją jest ponad 2700 metrów nad poziomem morza1, co komplikuje transport krajowy, wyspa rozwinęła dobrze znaną działalność turystyczną, zapewniając zatrudnienie w sześciu i pięciu milionach noclegów rocznie2, ale bardzo skoncentrowany na wybrzeżu i lecie. Początki ekoturystyki, zwanej też turystyką zrównoważoną, agroturystyką czy turystyką targową, promowały się również na wyspie w pobliżu Sardynii3 aby pokazać bogactwo wnętrza tych górzystych wysp4,5,6 i zapobiegania zanieczyszczeniu Morza Śródziemnego w innych miejscach4, narodziły się wraz z wędrówkami w klimacie śródziemnomorskim już w latach 70.

Filmy "z udziałem" wyspy zajmują potężny zbiór.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Liste_de_films_tourn%C3%A9s_en_Corse

2A - Corse-du-Sud - Region Corse - Korsyka

Departament Korsyka Południowa -  departament na Korsyce ze stolicą w Ajaccio,  miejscu urodzin Cesarza Francuzów - Napoleona Bonaparte. 

https://fr.wikipedia.org/wiki/Corse-du-Sud

Corse-du-Sud to francuski okręg wyborczy Wspólnoty Korsyki. Jego oficjalny kod przypisany przez INSEE to 2A. Jego prefekturą jest Ajaccio.

W następstwie reformy terytorialnej z 2015 r. dwa departamenty Korsyki (Górna Korsyka i Korsyka Południowa) połączyły się w dniu 1 stycznia 2018 r. ze wspólnotą terytorialną Korsyki, która już wykonuje kompetencje regionu o specjalnym statusie, tworząc nową wspólnotę Korsyki. Terytorium Korsyki Południowej pozostaje jedynie departamentalnym okręgiem wyborczym, okręgiem administracyjnym państwa, na którego czele stoi prefekt z siedzibą w Ajaccio.

19 - Corrèze - Region Nouvelle-Aquitaine

Corrèze - małoludny i nudny departament, bez atrakcji(z wyjątkiem mostu), nawet francuska Wiki nie ma wiele do powiedzenia.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Corr%C3%A8ze_(d%C3%A9partement)

Corrèze (wymowa: /kɔ.ʁɛz/) to departament we Francji, w regionie Nowa Akwitania, który wziął swoją nazwę od przepływającej przez niego rzeki. Prefekturą jest Tulle, chociaż Brive-la-Gaillarde jest jej najbardziej zaludnionym miastem.

Departament składa się w większości z Bas-Limousin, a swoją nazwę zawdzięcza rzece Corrèze, która nawadnia centrum, ma cały swój bieg i oblewa dwa główne miasta: Tulle i Brive.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Viaduc_du_Pays_de_Tulle

Wiadukt Pays de Tulle – most strunobetonowy znajdujący się w gminach Naves (Corrèze), Les Angles-sur-Corrèze i Gimel-les-Cascades, w departamencie Corrèze, we Francji.

Został zbudowany w latach 2000-2002, aby połączyć A89 między zjazdami Tulle-Nord i Tulle-Est.

Wiadukt z pięcioma filarami ma długość 854 m i maksymalną wysokość w świetle 150 m nad Corrèze. Jest to jeden z najwyższych mostów we Francji pod względem prześwitu i wysokości mola. Molo P4 o wysokości 124 metrów zajmuje czternaste miejsce wśród najwyższych molo we Francji.

Wiadukt znajduje się 3 kilometry na zachód od wiaduktu Chadon.