Departament Nièvre - burgundzka zielona kraina z przewagą wsi i ograniczoną ilością atrakcji turystycznych. Spośród innych, wymienię urokliwy kanał Nivernais.
Najczęściej odwiedzanym miejscem departamentu jest Sanktuarium św. Bernadetty w Nevers.
Canal du Nivernais – kanał biegnący między dorzeczami Loary i Yonne, pomiędzy Saint-Léger-des-Vignes w departamencie Nièvre a Auxerre w prefekturze departamentu Yonne.
Ze względu na zmniejszony rozmiar z Sardy do Cercy-la-Tour (śluzy o wymiarach 31 m na 5,20 m), który zabrania nowoczesnych łodzi samobieżnych o rozstawie Freycinet (39 m na 5), jest obecnie zarezerwowany wyłącznie dla żeglugi rekreacyjnej, a wielu żeglarzy uważa go za jeden z najpiękniejszych kanałów w Europie, którego atrakcyjność wzmacnia obecność niezwykłych dzieł sztuki z epoki (sklepienia, , wiele śluz, most zwodzony).
Turystyka w Nièvre to przede wszystkim zielona turystyka wśród mieszkańców. Wieś jest wszechobecna w departamencie, co podkreślało stare motto: "zielona kraina białych wód".
Najczęściej odwiedzane miejsca to Sanktuarium św. Bernadetty w Nevers (190 000), Haut Gouloux w Regionalnym Parku Przyrody Morvan (84 000) oraz Muzeum Cywilizacji Celtyckiej w Bibracte (43 000). Przyciągają również wydarzenia kulturalne i sportowe, w szczególności zawody na Circuit de Nevers Magny-Cours (400 000), festiwal Zaccros d'ma rue w Nevers (80 000) i Festival du Mot w La Charité-sur-Loire (16 000).
W bazoszach: Château de Bazoches, dawna własność marszałka Vaubana
W Anthien: zamek Villemolin, gdzie kręcono filmy
Niezwykłe miejsce Arthel, zdominowane przez dwa zamki
Wzgórze Montenoison i jego panorama
Belweder Saint-Andelain
Chitry-les-Mines, kraina Jules-Renard
Kanał Nivernais biegnie od Auxerre, w Yonne, do Decize, w Nièvre, przez Clamecy, średniowieczne miasto. Możesz odkryć zadziwiające miejsca, takie jak dolina Sardy, gdzie znajduje się 16 śluz, lub podziemia La Collancelle.
Nevers, miasto sztuki i historii, dominuje nad Loarą ze swojego cypla. Jego historyczne centrum ma bogate dziedzictwo, w tym Pałac Książęcy, katedrę Saint-Cyr-et-Sainte-Julitte i kościół Saint-Étienne.
La Charité-sur-Loire, również położona nad brzegiem Loary, to średniowieczne miasto otoczone murami obronnymi. Rozwinęła się wokół klasztoru, założonego przez zakon z Cluny w 1059 roku, a obecnie odrestaurowanego. Kościół Notre-Dame został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO za szlaki do Santiago de Compostela we Francji.
Nièvre to francuski departament położony w południowo-zachodniej części regionu Bourgogne-Franche-Comté, w centrum kraju, a swoją nazwę zawdzięcza przepływającej przez niego rzece.
INSEE i Urząd Pocztowy przypisują mu kod 58. Jego prefekturą jest Nevers.
Departament Moselle - najludniejszy departament Francji (1 043 522), graniczący z Luksemburgiem i Niemcami. Tygiel ciągle gorący w sporach granicznych z Niemcami. Atrakcji turystycznych tutaj mało.
Kiedy wybuchła I wojna światowa, zarówno Mozelowie, jak i Alzatczycy zostali naturalnie wcieleni do wojsk niemieckich, z których większość odbyła już dwuletnią obowiązkową służbę wojskową. W latach 1914-1918, podczas gdy 18 000 Alzatczyków i Mozeli zaciągnęło się do armii francuskiej, 380 000 Alzatczyków i Lotaryńczyków, czyli ponad 95% poborowych, urodzonych jako Niemcy, walczyło po stronie Cesarstwa Niemieckiego do końca wojny. Aby uniknąć dezercji, większość z nich została wysłana na front rosyjski11. Ich groby są obecnie utrzymywane przez Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge. Tłumaczy to specyfikę pomników wojennych departamentu, na których często widnieje jedynie lapidarny napis "Naszym poległym", zamiast tradycyjnego "Zginęli za Francję".
W okresie międzywojennym Mozela pozostawała w traumie z powodu łez wojny i szkód ubocznych nacjonalizmu.
Intelektualiści znad Mozeli różnie zareagowali na przyłączenie Mozeli do Francji. Prawnik Robert Schuman był pojednawczy i szukał syntezy między poczuciem przynależności do narodu a wieloma specyfikami Alzacji i Mozeli. W szczególności był jednym z architektów prawa lokalnego Alzacji i Mozeli. Inni natomiast wkraczają na drogę profrancuskiego nacjonalizmu, rewanżysty i kardiarza. Inni weszli na antagonistyczną drogę proniemieckiego nacjonalizmu, równie mściwego i wojowniczego.
Podczas II wojny światowej, pomimo zawieszenia broni z 22 czerwca 1940 roku, Mozela została ponownie zaanektowana przez nazistowskie Niemcy w lipcu tego samego roku. Nie zjednoczyła się z Alzacją, którą spotkał ten sam los, ale została włączona do Gau Westmark, "Marchii Zachodniej", obejmującej również Saarę i Palatynat, ze stolicą Saarbrücken. Liczebność francuskojęzycznej populacji Mozeli, czyli po prostu frankofilów, skłoniła gauleitera Bürckela do masowych wysiedleń do Francji.
Straty materialne wojny w Mozeli były bardzo ciężkie. Od wiosny 1944 r. amerykańskie bombowce podążały falami nad Mozelą, powodując ogromne straty uboczne. Ludność cywilna mocno ucierpiała, ale straty materialne były jeszcze większenr 9. Zniszczenia były rozległe w dolinie Seille, między Dieuze i Metz, na północ od linii Forbach-Bitche. 23% gmin Mozeli zostało zniszczonych w ponad 50%, a 8% gmin w ponad 75%23. Tylko 9 listopada 1944 roku 1299 ciężkich bombowców B-17 i B-24 zrzuciło łącznie 3753 tony bomb, o wadze od 1000 do 2000 funtów, na umocnienia Moselstellung i punkty strategiczne znajdujące się w strefie walk 3Armii24. Ten katastrofalny balet powietrzny zakończył się nad Mozelą dopiero w marcu 1945 roku, kiedy departament został całkowicie wyzwolony.
Mozela (wymawiane /mo.zɛl/ Listen) to francuski departament w regionie Grand Est. Jest historycznie i kulturowo częścią regionu Lotaryngii. INSEE i La Poste przypisują mu kod 57.
Terytorium to zawdzięcza swoją nazwę rzece Mozeli, dopływowi Renu, która przecina ją w zachodniej części i zasila Metz, jej stolicę. Saara, największy dopływ Mozeli, ma swoje źródło we wschodniej części departamentu, nawadnia około połowy i daje nazwę sąsiedniemu państwu niemieckiemu. Położony w Nadrenii w Europie, departament Mozeli graniczy z Luksemburgiem i Niemcami, z którymi ma kilka powiązań w Wielkim Regionie. Jest to 23. najbardziej zaludniony departament we Francji w 2017 roku z 1 043 522 mieszkańcami, zwanymi Mosellans, którzy są rozproszeni w 725 gminach.
Jego stolicą jest najbardziej zaludniona gmina, Metz (120 874 mieszkańców w 2021 r.), najmniej zaludniona gmina to Molring (7 mieszkańców w 2021 r.).
Mozela to gęsto zaludniony departament, którego rozwój przemysłowy dał początek wielu średniej wielkości miastom. Oprócz Metzu, głównego miasta o bardzo długiej historii, którego aglomeracja rozciąga się coraz dalej wzdłuż Mozeli, inne duże aglomeracje to Thionville i Forbach, które swoje znaczenie zawdzięczają przemysłowi stalowemu i węglowemu. To również tłumaczy upadek tych miast od lat 70. wraz z deindustrializacją. Wydaje się, że Thionville odniosło sukces w przebudowie i odzyskało wzrost (miasto, dawna posiadłość Luksemburga, korzysta z bliskości Wielkiego Księstwa Luksemburga, głównego dostawcy miejsc pracy). Zachodnia część aglomeracji, jak również aglomeracja Forbach są nadal w fazie względnego zaniku.
Utworzony w 1790 r. z księstwa biskupiego Metzu i północno-wschodnich terytoriów prowincji Lotaryngii i Barunr 1, departament ten ma złożoną historię ze względu na różne zmiany jego granic w latach 1790-1833n 2, a następnie o dwóch przyłączeniach do Niemiecn 3. Pierwsza aneksja była przyczyną kolejnej zmiany na jej terytoriumn 4, jego obecne ograniczenia oraz szereg specyfiki społecznej, kulturowej i legislacyjnejnr 5 które nadal obowiązują w xxiwieku.
Najnowsza historia departamentu Mozeli jest ściśle związana z historią sąsiedniego regionu Alzacji, który ma wspólne dziedzictwo Drugiego Cesarstwa Niemieckiego (lokalne prawo Alzacji-Mozeli) i silne wpływy francusko-germańskie.
Departament Morbihan - prawie wiejski departament nad Atlantykiem z dwuczłonową nazwą po bretońsku. Największa hodowla drobiu i druga w kraju jaj, dużo bydła i rybołóstwa oraz mało innowacyjności. Stocznia wojenna w Loirent. Ponadto turystyka, ale w przytłaczającej mierze dla Francuzów. Etranżerzy wybierają atrakcyjniejsze rejony i lepszą pogodę.
Morbihan (/mɔʁ.bi.(j)ɑ̃/Uwaga 1 Słuchaj; w języku bretońskim: Mor-Bihan /ˈmoːʁ ˈbi(h)ãn/Uwaga 2) to francuski departament położony w regionie Bretanii, który swoją nazwę zawdzięcza Zatoce Morbihan.
Odpowiada ono zasadniczo królestwu, które stało się hrabstwem, a następnie baillie, Broërec, a dawniej miastu Veneti.
INSEE i Urząd Pocztowy przypisują mu kod 56. Jego prefekturą jest Vannes.
Morbihan jest częścią regionu Bretanii. Od zachodu graniczy z departamentami Finistère, od północy Côtes-d'Armor, od wschodu z Ille-et-Vilaine, a od południowego wschodu z Loarą Atlantycką. Jego powierzchnia wynosi 6 823 km2 z 905 km linii brzegowej.
Panuje tu umiarkowany klimat oceaniczny, charakteryzujący się wpływem Prądu Zatokowego i zaburzeń atlantyckich. Charakteryzuje się miękkością zarówno zimą, jak i latem. W lecie upały utrzymują się na umiarkowanym poziomie, z wyjątkiem krótkich i rzadkich fal upałów, jak miało to miejsce w sierpniu 2003 r. (temperatura 37,5 °C w dniu 10 sierpnia 2003 r. w Lorient). Zimą przymrozki są rzadkie, zwłaszcza na wyspach i na wybrzeżu. Opady deszczu są regularne, z maksimum zimą.
Dział jest jednym z największych francuskich producentów w kilku sektorach. Jest wiodącym producentem hodowli drobiu i drugim co do wielkości producentem jaj w kraju. Zajmuje trzecie miejsce w produkcji wołowiny, a także jest szóstym co do wielkości producentem mleka25. Siedem produktów w departamencie jest chronionych w ramach SIQO, w tym cydr bretoński, mąka gryczana z Bretanii i drób z Janzé
Dobrze rozwinięta jest również akwakultura, w szczególności dzięki hodowli ostryg i omułków. Morbihan jest wiodącym producentem ostryg w Bretanii, z około 20 000 ton, i drugim francuskim oddziałem po Charente-Maritime. Produkcja koncentruje się wokół Ria d'Étel, zatoki Quiberon i zatoki Morbihan. Produkcja omułków wynosi około 5 000 ton rocznie, koncentrując się w ujściu rzeki Vilaine.
Przemysł stoczniowy i remontowy koncentruje się w regionie Lorient, gdzie ma prawie 3400 miejsc pracy, głównie w dziedzinie wojskowości. Głównymi graczami są Naval Group i w mniejszym stopniu Piriou. Działalność ma charakter bardzo cykliczny i jest uzależniona od programów państwowych, w szczególności od programu fregat wielozadaniowych od 2012 r
Turystyka jest filarem sektora usług i może stanowić główną działalność gospodarczą na szczeblu lokalnym. Koncentruje się na wybrzeżu, głównie w trójkącie od Auray przez Quiberon do Carnac, a także wokół miast Vannes i Lorient.
Frekwencja to głównie Francuzi, a zagraniczni goście stanowią tylko 6% odwiedzających33. Każdego roku odnotowuje się średnio około 33 milionów noclegów, z czego 56% przypada na lipiec i sierpień.
Morbihan jest jednym z francuskich departamentów, w których badania i rozwój są najniższe we Francji, ze względów historycznych i wyborów politycznych. Wielki Zachód Francji jest jednym z regionów metropolitalnych, w których państwo ma najsłabiej rozwinięte możliwości badawcze.
Departament Moza - graniczący z Belgią kawałek Francji skatowany Wielką Wojną, to tutaj miały miejsce jej najbardziej krwawe zmagania. W okrutnych zapasach pod Verdun życie straciło milion żołnierzy!!! Za ową rzeź żaden z marszałków i generałów, niemieckich i francuskich nie poniósł jakiejkolwiek odpowiedzialności, mało tego, za bezrozumną rozwałkę, honorowano ich orderami i medalami.
Ów makabryczny modus operandi przejęli dowódcy zbójeckiej Armii Czerwonej i stosują je do dziś!
Podczas I wojny światowej, a w szczególności podczas bitwy pod Verdun, dziewięć francuskich miejscowości w departamencie Moza zostało całkowicie zniszczonych w trakcie walk. Po wojnie ustalono, że zniszczone wsie nie zostaną włączone w granice okolicznych miejscowości, a także nie będą odbudowane, jako że zostały ogłoszone „umarłymi za Francję”.
Obecnie spośród dziewięciu zniszczonych wsi trzy zostały odbudowane i ponownie zamieszkane.
Moza jest częścią historycznego i kulturowego regionu Lotaryngii, a dziś jest częścią regionu administracyjnego Grand Est . Swoją nazwę departament zawdzięcza przecinającej go z południa na północ rzece Mozie . INSEE i Poczta przypisywać kod 55 .
Podczas wojny w 1870 roku zachodnia część departamentu była sceną operacji, które doprowadziły do klęski Sedanu.
Departament ten był jednym z głównych teatrów działań wojennych podczas I wojny światowej, szczególnie pod Verdun w 1916 roku. Po zawieszeniu broni zniszczenia były tak duże, że 20 000 ha ziemi uznano za czerwoną strefę (pokłosie wojny) tylko w tym departamencie podczas pierwszych ocen. Ustawa z 24 kwietnia 1923 r. ostatecznie określiła 15 000 ha ziemi, która została wywłaszczona i sklasyfikowana jako las wojenny, gdzie pozostałości po walkach (kratery) są nadal bardzo widoczne.
Turystyka w regionie opiera się na dwóch elementach; z jednej strony turystyka zielona (lasy Argońskie, stawy Woëvre i wiele innych miejsc, które przyniosły Mozie przydomek Szmaragdu Wschodu), a z drugiej dziedzictwo historyczne I wojny światowej (Verdun, Douaumont). Miejsca Wielkiej Wojny w Mozie 1914-1918: Każdego roku miejsca Wielkiej Wojny Mozy odwiedza 350 000 turystów. Moza, a w szczególności Verdun są symbolami I wojny światowej. Od 1914 do 1918 roku, od Saint-Mihiel Salient do Argonne, od Les Eparges do Vauquois, cała Moza znajdowała się na linii frontu Wielkiej Wojny. W centrum tych pól bitewnych znajduje się pole bitwy pod Verdun, które jest najsłynniejsze na świecie. Bitwa pod Verdun była najbardziej krwawą bitwą w historii między Francją a Niemcami.
Departament Meurthe-et-Mozela - dość nudny i naznaczony sporami granicznymi z Niemcami departament, jak zresztą cały rejon Alzacji i Lotaryngii.
Departament jest częścią historycznego i kulturowego regionu Lotaryngii i należy do regionu administracyjnego Grand Est. Prefekturą departamentu jest Nancy. INSEE i La Poste przypisują mu kod 54.
Obecna granica między departamentami Meurthe-et-Moselle i Mozela odpowiada dokładnie granicy francusko-niemieckiej w latach 1871-1919. Granica ta została ponownie wykorzystana jako granica po faktycznej aneksji departamentów Mozela, Dolny Ren i Górny Ren przez reżim nazistowski w latach 1940-1944.
Departament zawdzięcza swoją nazwę dwóm głównym rzekom, które go przecinają: Mozeli i Meurthe.
Gospodarka departamentalna od dawna jest związana z górnictwem (żelazo, sól i wapień). Prosperująca do lat 60., zaczęła cierpieć z powodu kryzysu stalowego z lat 70., który zmusił ją do przekształcenia gospodarki.
Wynikająca z wojny 1870 roku obecna granica między Meurthe-et-Moselle a Mozelą nie wyznacza rzeczywistej granicy kulturowej, a mieszkańcy obu departamentów, poza nielicznymi kwestiami zagospodarowania przestrzennego, czy podczas imprez sportowych, uznają się za część tej samej całości.
Na przykład w pobliżu Longwy, dawny basen przemysłowy Pays Haut pozostaje kulturowo bliższy regionowi Thionville w Mozeli niż na południe departamentu.
Departament Mayenne - sławny starożytnością departament, w okolicach dzisiejszej wioski Jublains, zwycięzcy Rzymianie wznieśli swoje miasto. Poza tym mało tam atrakcji i w porównaniu z sąsiadującymi departamentami niewielu turystów.
Region Coëvrons, położony we wschodniej części departamentu, jest najbogatszy w prehistoryczne pozostałości. Najstarsze ślady ludzkiej okupacji pochodzą z 400 000 lat p.n.e., z dolnego paleolitu. Wydaje się, że obszar wokół Saulges był zamieszkiwany przez neandertalczyków, ponieważ odkryto tam przedmioty z musterii. Następnie region ten był regularnie zamieszkiwany w okresie górnego paleolitu. Gmina Saulges, położona w wapiennym kanionie, obejmuje około trzydziestu jaskiń i schronisk skalnych. Dwie z tych jaskiń, jaskinia Margot i Mayenne-Sciences, są ozdobione. Teren Saulges był zamieszkiwany głównie w okresie oryniackim, a następnie solutrejskim. Przedstawieni są również magdalenie i azilijczycy, ale ich pochodzenie nie jest w pełni potwierdzone.
Rzymianie najechali zachodnią Galię w 57 r. p.n.e. Oktawian August umieścił dzisiejszą Mayenne w Galii Lyonu, a oppidum Moulay porzucono na rzecz nowego miasta, Noviodunum (obecnie Jublains). Galowie zamieszkiwali to miejsce od około 450 r. p.n.e. i założył tam drewniane sanktuarium. Został zastąpiony świątynią około 66 roku n.e. Około dwudziestu lat później Rzymianie zbudowali teatr, a Noviodunum stało się samodzielnym miastem rzymskim. Pod koniec iii wieku, wraz z rozpoczęciem najazdów barbarzyńców, ufortyfikowany magazyn prawdopodobnie został przekształcony w twierdzę22. Rzymianie pozostawili po sobie inne ślady w całym departamencie, takie jak termy Entrammes, w pobliżu Laval, twierdza-garnizon Rubricaire, w pobliżu Sainte-Gemmes-le-Robert na zboczach Mont Rochard. Zbudowali także drogę łączącą Le Mans z Corseul, która przecinała Mayenne ze wschodu na zachód
W Jublains ludzie boją się kilofów... nawet w swoim ogrodzie. Tutaj, od końca xix wieku, kiedy przewracasz ziemię, spodziewasz się natknąć na ślad. Teatr, nekropolia, sanktuarium lub twierdza, odkopano całe galijsko-rzymskie miasto, które według ekspertów rozciągało się w i wieku na ponad dwadzieścia pięć hektarów. Gdy Rzymianie podbili Galię, zastali tu wioskę zbudowaną u stóp drewnianej świątyni. Było to jedno z sanktuariów ludu Diablintów. Rzymianie stworzyli miasto, Noviodunum, stolicę miasta Diablintów. Świątynię odbudowano z kamienia i wzniesiono pomniki, które odzwierciedlają rzymski styl życia: łaźnie, teatr, forum. W drugiej połowie i wieku n.e. Noviodunum zostało obdarzone siecią prostopadłych ulic, typowych dla rzymskich planów urbanistycznych.
W latach osiemdziesiątych XX wieku gmina postanowiła podkreślić to dziedzictwo. Kościół został podwyższony, aby umożliwić odwiedzającym dostęp do łaźni, a ratusz zakupił ziemię pod kontynuację wykopalisk. W 1995 roku powstało również muzeum poświęcone dawnej przeszłości wsi. Prezentuje wyjątkowe wyroby szklane i ceramiczne oraz organizuje wystawy tematyczne. Tutaj, co roku 13 maja, wszyscy biorą udział w "Dniu Galijsko-Rzymskim", wydarzeniu, które obejmuje pokazy jeździeckie, wycieczkę archeologiczną z przewodnikiem i warsztaty rzemieślnicze. W 2011 roku w podróży wzięło udział prawie 35 000 osób18. Przeprowadzono urbanizację krajobrazu, aby uwidocznić obecność starożytnego miasta.
Mayenne nie ma tylu atrakcji turystycznych, co działy nadmorskie czy górskie. Posiada jednak ważne atuty, takie jak żeglowne drogi wodne, dzikie krajobrazy, duża sieć szlaków turystycznych oraz kilka znanych miejsc historycznych i artystycznych. W 2010 r. turystyka wygenerowała 2 200 bezpośrednich miejsc pracy. Sektor ten cierpi jednak z powodu kryzysu gospodarczego, ponieważ zmniejsza się liczba odwiedzających i długość pobytów
Najczęściej odwiedzane miejsce w departamencie Refuge de l'Arche, park zoologiczny specjalizujący się w przyjmowaniu rannych lub porzuconych zwierząt, odnotował w 2010 roku 79 009 przyjęć. Kolejne miejsca zajęły Muzeum Jublains, Jaskinie Saulges, Château de Sainte-Suzanne, Muzeum Roberta-Tatina, Muzeum Nauki Laval i Muzeum Zamku Mayenne, z których wszystkie odwiedziło od 30 000 do 20 000 zwiedzających. Musée du Vieux-Château de Laval również wyróżnia się z około 18 000 odwiedzających w tym samym roku. Grupy stanowią 34% wizyt na płatnych stronach w Mayenne, a obcokrajowcy stanowią tylko 5% ogółu.
Departament Górna Marna - leśno - wiejski rejon Francji, dość mocno wyludniony, bez wystrzałowej przeszłości i atrakcji turystycznych, ba nawet niezbyt dobrze skomunikowany infrastrukturą drogowo - kolejową. Krótko mówiąc głęboka prowincja.
Atrakcją którą należy wskazać jest rezydencja Rodziny de Gaulle, La Boisserie, obecnie muzeum Generała, położona w miejscowości Colombey les Deux Églises gdzie znajduje sie też grób Generała.
W miejscowości stoi także monument na część Charles'a de Gaulle'a odsłonięty w październiku 2008 r. przez prezydenta Republiki i kanclerza Niemiec.
Warto dodać że 14 września 1958 roku Charles de Gaulle przyjął kanclerza Konrada Adenauera w ramach prywatnej wizyty w La Boisserie.
Górna Marna (/ot.maʁn/Uwaga 1) to francuski departament stanowiący południową część regionu Grand Est (z Górnym Renem). INSEE i La Poste przypisują mu kod 52. Najbardziej zaludnionym miastem w Górnej Marnie jest Saint-Dizier. Jego prefekturą jest Chaumont.
Gospodarka Haute-Marne charakteryzuje się kilkoma istotnymi cechami.
Pierwszym z nich jest znaczenie lasów departamentu, jednych z najbardziej zalesionych we Francji, o czym świadczy istnienie ważnej działalności związanej z obróbką drewna i stanowią, dla pewnej liczby gmin wiejskich, ważny element zasobów. Jak wspomniano w artykule o geografii lokalnej, prawie 40% terytorium departamentu zajmują lasy i lasy. Z 245 000 hektarów (w przybliżeniu) zajętych przez zalesianie, 40% należy do władz lokalnych, a nieco mniej niż 13% jest domeną Państwowego Urzędu Leśnictwa. Sytuacja ta sprawia, że Górna Marna jest jednym z niewielu francuskich departamentów, w których własność lasów jest najpierw publiczna, a dopiero potem prywatna.
Drugą istotną cechą działalności gospodarczej departamentu jest działalność rolnicza, w szczególności w zakresie hodowli zwierząt, co prowadzi do stosunkowo rozwiniętego przemysłu rolno-spożywczego departamentu. W Saint-Dizier znajdują się fabryki marki Miko, podczas gdy dwie główne grupy mleczarskie (Entremont i Bongrain) mają w departamencie dużą jednostkę przerobową, produkującą zarówno sery markowe, jak i sery przeznaczone do sprzedaży pod markami własnymi.
Winnica w strefie apelacji Szampanii w 2020 roku zajmuje powierzchnię 52 hektarów.
Departament cierpi również z powodu pewnej izolacji. Chociaż przecinają je dwie autostrady (A5 i A31), główne drogi (takie jak droga między Saint-Dizier i Chaumont, droga krajowa przekazana departamentowi) często nie mają wymaganego rozstawu torów. Na poziomie kolejowym departament nie jest obsługiwany przez linię kolei dużych prędkości. Ta słaba integracja departamentu z siecią naszych sieci transportowych jest wyraźnie szkodliwa dla jego rozwoju i tłumaczy między innymi ciągły proces emigracji ludności.
Dzięki swoim zasobom naturalnym: wodzie, drewnu, rudzie żelaza, ale także piasku, Górna Marna pokryła się zakładami metalurgicznymi. Był to mistrz żelaza z doliny Blaise, który został zatrudniony w 1681 roku, aby zaopatrywać pałac wersalski w płyty kominowe (400) i rury wodociągowe. Około 1830 roku, w celu urozmaicenia, Górna Marna zaangażowała się w odlewanie sztuki. Do najsłynniejszych dzieł należą fontanny Wallace'a, które zdobią małe place Paryża, majestatyczne posągi, które zajmują honorowe miejsce w głównych miastach departamentu, "secesyjna" ślusarka Hectora Guimarda, która zdobi wejścia do wejścia do paryskiego metra i latarnie uliczne na Polach Elizejskich, wykonane dziś przez GHM.
PS. Mała refleksja dotycząca zwiedzania. Czasy w których zacząłem poznawać Francję, były samochodowe, aby dotrzeć do miejsca docelowego, trzeba było przejechać setki kilometrów, przy okazji postojów i noclegów, zjeżdżało się z autostrad, zahaczając mniej znane rejony.
Tym sposobem pochwalić się mogę pobytem w wielu ciekawych miejscach, których współczesny turysta nie obejrzy, bo w rejon wypoczynku dolatuje, a nawet jeśli wypożyczy auto, to przecież nie będzie nim eksplorował całego kraju.
Hm, a może by tak na dwa tygodnie do Cannes autem przez całą Francję, mieszkanie i hotele po drodze zobowiązuję się wynająć, czy są chętni? :-)))
Departament Marna - przyznam że przejeżdżałem kilkukrotnie, ale żeby z przystankami, to nie koniecznie. Oczywistym mała przerwa na słynną Katedrę w Reims i nic poza tym.
Rejon naznaczony historią, wzmiankowany przez Juliusza Cezara.
Marna to francuski departament i gmina, której nazwa pochodzi od Marny, rzeki, która przez nią przepływa. Jest częścią regionu Grand Est i historycznego regionu Szampanii. INSEE i Urząd Pocztowy przypisują mu kod 51. Jego prefekturą jest Châlons-en-Champagne, a największym miastem Reims.
Rzymianie nazwali Belgica prowincją rozciągającą się od Wogezów do Morza Północnego, której stolicą było Reims, zwane wówczas Durocortorum, stolicą Remes. Juliusz Cezar w swoich Komentarzach mówi o nich "Gallorum omnium fortissimi Belgii", a Strabon dodaje "Inter istas gentes Remi sunt nobilissimi", co można przetłumaczyć jako "Ze wszystkich Galów Belgowie są najodważniejsi, a wśród nich Remesi są najznamienitsi".
Miasto Reims, stolica regionu, to nie tylko katedra, ale również szampan, bo Departament jest częścią historycznej Szampanii.
Miasto nazywane jest "miastem koronacji" lub "miastem królów". Rzeczywiście, to właśnie na miejscu przyszłej katedry Notre-Dame de Reims św. Kłodis został ochrzczony przez św. Remiego i że przez ponad dziesięć stuleci koronowano wielu królów karolińskich, a następnie kapetyngów, od Ludwika Pobożnego w 816 r. do Karola X w 1825 r. Oprócz katedry ważne jest dziedzictwo kulturowe i historyczne Reims; posiada wiele zabytków i fasad w stylu Art Deco. Również dzięki licznym wydarzeniom kulturalnym zostało uznane za Miasto Sztuki i Historii oraz posiada trzy obiekty wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Katedra Notre-Dame de Reims to rzymskokatolicka katedra znajdująca się w Reims, we francuskim departamencie Marne, w regionie Grand Est. Wiadomo, że od xi wieku było to miejsce prawie wszystkich koronacji królów Francji.
Jest to jedno z największych osiągnięć sztuki gotyckiej we Francji, zarówno ze względu na architekturę, jak i rzeźby, w tym 2303 posągi. W związku z tym od 1991 roku jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Główny ośrodek turystyczny w regionie Szampanii, w 2007 roku odwiedziło go 1 500 000 osób4.
Jest siedzibą archidiecezji Reims, a tym samym katedrą metropolitalną prowincji kościelnej Reims.
Szampan, wynaleziony w xvii wieku przez Dom Pérignona w klasztorze Hautvillers koło Épernay, jest jednym z historycznych atutów gospodarki Reims. Gmina położona na zachodnim krańcu kredowego regionu Szampanii, cieszy się uprzywilejowaną pozycją na skraju Basenu Paryskiego, w szczególności ze względu na położenie na osi Paryż - Strasburg (TGV - Europa Wschodnia i autostrada A4) oraz Morze Północne - Morze Śródziemne oraz bliskość Niemiec, Belgii i Luksemburga.
Dawne podziały Francji uwzględniały historyczną krainę Szampanii, obecny nie koniecznie, to po prostu Region Grand Est.
Największe odpływy i przypływy, od plaży 20 metrów, morze podchodzi i szumi przypływem a za kilka godzin znika niepostrzeżenie i cicho za horyzontem, ukazując drewniane słupy z hodowlą małż i klatkami hodowli ostryg.
Na skraju departamentu perełka północnej Francji, Opactwo Monte Saint Michel, wysepka otaczana raz na dobę morzem przypływów.
Na przeciwnym skraju słynne historycznym desantem 6 czerwca 1944 r. Sainte-Mère-Eglise, gdzie manekin amerykańskiego spadochroniarza do dziś wisi na kościelnej wieży przy Rynku.
Plaża Utah to nazwa jednej z pięciu plaż lądowania w Normandii 6 czerwca 1944 roku. Najbardziej wysunięta na zachód plaża alianckich stref lądowania i jedyna położona w departamencie Manche na północno-wschodnim wybrzeżu Cotentin, na zachód od ujścia rzeki Vire (pozostałe cztery znajdują się na wybrzeżu Calvados), plaża Utah rozciąga się od Sainte-Marie-du-Mont do Quinéville na długości około 5 km z główną strefą szturmową w Varreville.
Departament ma również swoją monumentalną katedrę w miejscowości Coutances.
Wśród wiosek, miast i miasteczek, miło błyszczy kamienne Granville, którego okalające mury z mozołem osłaniają gród przed gwałtownościami wiosennych i jesiennych przypływów.
Granville – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Manche. Jest to nadmorski i klimatyczny kurort w zatoce Mont-Saint-Michel na końcu Côte des Havres. Jest to również dawny port dorszowy. Jest to również pierwszy port dla skorupiaków we Francji.
Ze względu na położenie na skalistym cyplu i ze względu na powiązania z członkami rodziny Grimaldi z Monako, którzy sprawowali urząd gubernatora Granville przez 212 lat1 ; miasto Granville nazywane jest "Monako Północy". Jego nadmorska promenada, na której znajduje się kasyno, nazywa się tak "Le Plat Gousset", podobno dlatego, że turyści – po wydaniu wszystkich pieniędzy w kasynie – chodzili nad morzem z pustymi kieszeniami, a więc płaskimi.
Korsarskie miasto i twierdza do obrony Mont Saint-Michel, stała się nadmorskim kurortem odwiedzanym przez wielu artystów w xix wieku, wyposażonym w pole golfowe i tor wyścigowy. Miasto zostało wchłonięte przez rodzinę przemysłowców Dior w 1962 roku. Od 1991 roku jest również portem i lotniskiem nad Kanałem Południowym, miastem "Douzelage", miastem partnerskim z dwudziestoma europejskimi miastami i jedną z niewielu gmin we Francji, które mają dzielnicę wyspiarską, Wyspy Chausey.
La Manche - Departament Normandii – departament w regionie Normandia we Francji. Jego nazwa pochodzi od morza, które graniczy z nim na całym północnym i zachodnim obwodzie oraz północno-wschodniej ćwiartki. INSEE i La Poste przypisują mu kod 50. Jego prefekturą jest Saint-Lô, a największym miastem pod względem liczby ludności jest Cherbourg-en-Cotentin.
Departament ma tę szczególną cechę, że jest najmniej zalesiony we Francji (co nie znaczy, że ma najmniej drzew, ponieważ występują one w dużych ilościach w bocages).
W przeciwieństwie do francuskiej tradycji, która polega na tym, że wszystkie władze są zgrupowane w jednym miejscu, Manche ma policentryzm w organizacji władzy. Jeśli Saint-Lô jest z radą departamentu2 a prefektura departamentalna stolica polityczna i administracyjna, Coutances jest, wraz z sądem przysięgłych, sądem sądowym, więzieniem i ośrodkiem śledczym, stolicą sądową; Znajduje się tam diecezja, co czyni ją również stolicą religijną. Ponadto Cherbourg-en-Cotentin, największa aglomeracja w departamencie i czwarta co do wielkości w regionie z portem wojskowym i handlowym oraz przemysłem jądrowym (elektrownia jądrowa Flamanville i zakład przerobu w La Hague), jest uważana za gospodarczą i przemysłową stolicę Manche.
Departament posiada wioskę wśród najpiękniejszych wiosek we Francji: Barfleur (3 pozycja w 2012 roku).
Ponadto Saint-Vaast-la-Hougue zdobyła tytuł ulubionej wioski Francji w 2019 roku.
Mont Saint-Michel, jego opactwo i ekomuzeum zatoki17.
Saint-Vaast-la-Hougue i wyspa Tatihou18.
Skryptoria w Avranches.
Cité de la Mer w Cherbourgu.
Plaże i muzeum D-Day.
Muzeum Christiana-Diora.
Park Zoologiczny Champrepus.
Nadmorski kurort Saint-Martin-de-Bréhal.
Katedra i ogród botaniczny Coutances.
Nadmorski kurort Agon-Coutainville i Pointe d'Agon.
Nadmorski kurort Barneville-Carteret, port Barneville i Cap de Carteret.
Zamek Gratot.
Młyn i chaty Gouville-sur-Mer.
Opactwo Hambye19.
Piece wapienne firmy Rey20 i średniowieczny zamek21 z Regnéville-sur-Mer.
Zamek Cerisy-la-Salle.
Narodowa stadnina koni Saint-Lô.
Dom Jacques'a Préverta22 w Omonville-la-Petite
Miejsce urodzenia Jeana-François Milleta23 w Gréville-Hague
Muzeum Ceramiki24 w niem.
Zabawnym, ale historycznie ugruntowanym jest nazywanie mieszkańców Departamentu, Pingwinami.
W Wiki długie wywody dlaczego, a dla mnie oczywista, oczywistość, wszak ów rejon Francji jest mocno na północ wysunięty, stąd nazywanie mieszkańców zimnej północy "les Manchots", jest ze wszech miar uzasadnione:-)
Mieszkańcy departamentu Manche są tradycyjnie nazywani "Pingwinami". Pod koniec xx wieku w mediach zaczęto używać również terminu "Manchois". Inteligencja poprzedziła ich tym samym słowem już w xix wieku. Właściwie nazywamy siebie "Pingwinami" tak samo jak "Manchois". Wszystko może zależeć od środowiska, do którego należymy. Głęboko wiejskiego pochodzenia i zawsze gotowego do pokazania tego, chciałoby się powiedzieć "Pingwin". Ale pochodząc z innych środowisk, mamy tendencję do twierdzenia, że jesteśmy "Manchois", aby się nie dewaluować.
Należy zauważyć, że prace, takie jak na przykład Dictionnaire Larousse 2004, opisują mieszkańców La Manche jako "Manchois".
Ten herb, zaproponowany przez Roberta Louisa w 1950 roku, przypomina herb Normandii, regionu, którego częścią jest departament; lewa część symbolizuje kanał La Manche, który graniczy z nim wzdłuż całego zachodniego wybrzeża.
Poniżej moja twórczość w temacie Normandii z naciskiem na La Manche.
Trzy razy w Lingreville la Plage na wakacjach, miłe wspomnienia.
Wiejska Feta z okazji rozpoczęcia Wakacji, msza św. na plaży i przy okazji, najlepsze jakie jadłem małże prosto z morza i mistrzowskie frytki z normandzkich ziemniaków.
PS. Największy szok poznawczy pierwszego(1996) wyjazdu, toalety publiczne we Francji, w wielu miejscach oznaczone jako "urinier".
Francuskie szalety publiczne w roku 96 miały swoją ekshibicjonistyczną specyfikę, która już rok później została nieco przysłonięta.
W rzeczonym wyżej Granville, miłym miasteczku obok głównego trotuary, była wydzielona zatoczka do sikania! Tak, tak, ni mniej ni więcej męski obywatel mógł stanąć tu i bez skrępowania opróżnić pęcherz, co w tym dziwnego? Hm, w owym przybytku, stało się frontem do deptaka, a siusiak był odsłonięty od spacerującej gawiedzi kawałkiem blachy i murkiem! Szok!
Panie miały ciut inaczej, ale też w dość specyficznej odsłonie. Na murach okalających Granville ulokowano pełnowymiarowy szalet z muszlami. Kabiny damska i męska, tylko drzwi do obu przybytków w wersji jak do kowbojskiego saloonu, więc spuszczone desusy jak na wystawie! Dodam tylko że ów przybytek był wahadłowymi drzwiczkami skierowany na pobliski ogródek kawiarniany. Dyskomfort, to mało!
Ważnym w zdarzeniu jest data. Już za rok, toaleta dorobiła się normalnych pełnowymiarowych drzwi.
Departament Maine i Loara - to francuski departament Doliny Loary w regionie Kraj Loary. Utworzona w 1790 roku, jej granice w dużej mierze przypominają granice dawnej prowincji Andegawenii.
Mieszkańcy Maine-et-Loire nie mają oficjalnej nazwy. Jednak nazwa Andegawin(e) jest nadal szeroko stosowana.
Departament z dużą dominacją wiejską i rolniczą, jego największym ośrodkiem miejskim jest miasto Angers, które jest prefekturą.
Terytorium przecina ze wschodu na zachód Loara, przez którą przepływa wiele dopływów, co czyni ją jednym z najbardziej osuszonych departamentów we Francji. Umiarkowany klimat oceaniczny, różnorodność geologiczna i liczne tereny podmokłe sprzyjają bioróżnorodności i sprawiają, że jest to wiodący region ogrodniczy we Francji.
Turystyka w Maine-et-Loire stanowi ważną część gospodarki departamentu, z prawie 2,3 milionami odwiedzających rocznie, generując bezpośrednie i pośrednie obroty w wysokości 1,5 miliarda euro34.
Położone tuż za wybrzeżem Atlantyku, drugim co do wielkości ośrodkiem turystycznym po wybrzeżu Morza Śródziemnego, Maine-et-Loire ma wiele atutów, które przyciągają turystów. Jako departament wiejski od kilku lat koncentruje się na temacie przyrody i roślin, co szczególnie podkreśla otwarcie parku Terra Botanica.
Jedyny zamek nad Loarą zbudowany w korycie rzeki, zamek Montsoreau jest obecnie muzeum sztuki współczesnej. Został zbudowany w 1450 roku przez Jeana II de Chambes, doradcę króla Karola VII. Przebywali tam Klaudiusz Francuski, Anna Bretońska i Maria Stuart.
Dwa najczęściej odwiedzane obiekty architektoniczne w departamencie to zamek w Angers i opactwo w Fontevraud.
Departament Lozère - najmniej ludny, wioskowy rejon ze stolicą w 12 tysięcznym Mende.
W departamencie dominuje rolnictwo, leśnictwo i turystyka.
Departament wiejski, położony w pobliżu Cantal i Górnej Loary, na wschód od Aveyron, na zachód od Ardèche i na północ od Gard, jest najmniej zaludnionym departamentem we Francji i o najniższej gęstości zaludnienia we Francji metropolitalnej. Jego stolicą jest Mende.
Najbardziej zaludnioną gminą w departamencie Lozère w 2021 roku jest Mende z 12 316 mieszkańcami, natomiast najmniej zaludnioną jest Sainte-Eulalie z 36 mieszkańcami. Najgęściej zaludnioną gminą jest Marvejols z 380,6 mieszkańcami/km2, a najmniej Bassurels z 1,4 mieszkańcami/km2.
Muzyka, teatr uliczny, odkrycie, kino, Lozère wykorzystuje swoją niewielką populację, aby stać się rodzajem wiejskiego, ale zdeterminowanego laboratorium kulturalnego. W ten sposób w kolejnych dziesięcioleciach powstało kilka festiwali, z których niektóre mają znaczenie regionalne, a nawet większe. Lokalne stowarzyszenia, a także gminy są również w stanie zaoferować kalendarz koncertów i przedstawień na poziomie krajowym.
Lozère jest krainą sportu, podobnie jak prefektura Mende dwukrotnie wybrana najbardziej sportowym miastem we Francji. Co roku odbywają się tu ważne wydarzenia międzynarodowe, takie jak:
Lozère Clover (enduro) ;
półmaraton Marvejols-Mende (bieg pieszy)) ;
160 km Florac (jazda konna)) ;
Tour du Gévaudan (kolarstwo) ;
Gévaudathlon (Rajdowa orientacja przyrodnicza).
Spośród dużego spisu słynności Depratamentu, tak naprawdę na uwagę zasługuje jedynie,
Guillaume de Grimoard (1310-1370), który został papieżem pod imieniem Urbana V w 1362 roku.
Natomiast filmografia, z Lozère w tle robi wrażenie. Proszę zwrócić uwagę na rok 1966, w plenerach Departamentu kręcono Wielką Włóczęgę z Louisem de Funesem i Bourvilem.
Lozère w kinie
1963 : Un roi sans divertissement François Leterrier z Charlesem Vanelem
1966 : La Grande Vadrouille Gérarda Oury'ego
1967: Poszukiwacze przygód, reż. José Giovanni
1969: Krnąbrny hugenot, Jean L'Hôte
1985: Wyjęty spod prawa, reż. Robin Davis i Clovis Cornillac
1985 : Scout toujours... by Gérard Jugnot
1986: 37°2 nad ranem, Jean-Jacques Beineix
1996: La Belle Verte (1996), francuski film w reżyserii Coline Serreau.
1999: François Dupeyron – C'est quoi la vie?
2002: Blanche, reż. Bernie Bonvoisin
2002: Le Frère du guerrier, Pierre Jolivet
2005: Saint-Jacques... Mekka Coline Serreau
2008: Hero Corp, reż. Simon Astier
2011: RIF (Badania w interesie rodzin) Franck Mancuso
2014: Lucy, reż. Luc Besson
2019: Tylko bestie, reż. Dominik Moll
2020: Antoinette w Sewennach, reż. Caroline Vignal
Lot i Garonna -mało atrakcyjny turystycznie rejon Francji z przewagą rolnictwa, średnio przyjaznym klimatem, a za sprawą dużej ilości niezbyt okiełznanych rzek, nawiedzany powodziami.
Departament we Francji, w regionie Nowa Akwitania. Nazwane na cześć rzek Lot i Garonna, liczyło 331 271 mieszkańców w 2019 roku. Jego prefekturą i największym miastem jest Agen.
Lot-et-Garonne jest jednym z 83 departamentów utworzonych 4 marca 1790 roku w wyniku rewolucji francuskiej. Powstał z części prowincji Gujenna i Gaskonia; pierwotnie terytorium starożytnego hrabstwa Agenais stanowiło prawie całość.
Przetwórstwo spożywcze, chemikalia i farmaceutyki to główne gałęzie przemysłu departamentu.
Lot-et-Garonne znajduje się w oceanicznej strefie klimatycznej. Jest to jednak zdegradowany klimat oceaniczny z wyraźniejszym rocznym zakresem temperatur i mniej obfitymi opadami niż na wybrzeżu Akwitanii. Ponadto, w przeciwieństwie do wybrzeża, wiosna (zwłaszcza pod koniec roku) jest bardziej wilgotna niż zima. Przeważają wiatry zachodnie, ale nie wyłączne.
Po stagnacji lat dziewięćdziesiątych XX wieku populacja Lot-et-Garonne ponownie rośnie, osiągając według szacunków z 2005 roku prawie 318 000 mieszkańców. Ten nowy wzrost jest związany z atrakcyjnością Akwitanii dla imigrantów z regionów na północ od Loary. Jednak Lot-et-Garonne jest mniej atrakcyjny niż wybrzeże, ma mniej mieszkańców niż na początku xix wieku i pozostaje najmniej zaludnionym departamentem w Akwitanii.
Istnieją trzy główne przyczyny częstotliwości i dotkliwości powodzi w Lot-et-Garonne. Zjawisko to wynika przede wszystkim z wyjątkowej koncentracji rzek w tym regionie. Oprócz dużych ujść, Tarn, w górę rzeki Agen, i Lot w jej centralnej części, które przynoszą wody, które spadły na południe Masywu Centralnego, na lewym brzegu do Garonny dołącza wiele rzek o różnej długości: Gers i Baïse dla tych najważniejszych. To gromadzenie się, w połączeniu z wąskim dnem Garonny, które nawet w czasie wylewów jest obciążone licznymi przeszkodami, sprawia, że powodzie spowodowane, w zależności od przypadku, opadami atmosferycznymi i topniejącym śniegiem, są katastrofalne. Ponadto większość rzek ma niską hydrauliczność ze względu na ich niewielkie nachylenie; jest to mniej niż 0,5 na tysiąc na Garonnie od Malause w górę rzeki Agen.
Departament Lot - urokliwy rejon w sąsiedztwie Masywu Centralnego, niezbyt zaludniony, ale z perełkami - miasteczkami godnymi odwiedzenia.
Autoire, Loubressac, Saint-Cirq-Lapopie, Capdenac-le-Haut, Cardaillac, Miasteczko Sousceyrac i Carennac zostały zaliczone do najpiękniejszych wiosek we Francji. Rocamadour (milion odwiedzających) jest drugim najczęściej odwiedzanym miejscem w prowincji po Mont Saint-Michel, który jest trzecim najczęściej odwiedzanym miejscem we Francji po Wieży Eiffla i Pałacu Wersalskim.
"Gules most o sześciu łukach srebrzysty, murowany sobolowy, osadzony na falach lazurowych poruszających się od punktu, zwieńczony pięcioma wieżyczkami również srebrzystymi, murowanymi sobolami, otwartymi od pola, zwieńczonymi pięcioma fleurs-de-lis lub."
Herby Quercy i Cahors zaproponowane przez Roberta Louisa jako herby departamentów.
Lot to departament w południowo-zachodniej Francji, położony w regionie Oksytania, który wziął swoją nazwę od rzeki Lot. INSEE i Poczta przypisują mu kod 46. Prefekturą, największym miastem i centrum gospodarczym departamentu jest Cahors.
Siedem regionów przyrodniczych charakteryzuje zespół malowniczych i kontrastujących krajobrazów, poprzecinanych ze wschodu na zachód dwiema drogami wodnymi, Dordogne na północy i Lot na południu:
Ségala Lotois (na północnym wschodzie): zachodni skraj Masywu Centralnego, jego krzemionkowe i wilgotne gleby, na których przeplatają się lasy i łąki, sprzyjają hodowli bydła;
Limargue (na środkowym wschodzie): wspierany przez Ségala, jest to również obszar bocage na wilgotnych glebach z przewagą gliny;
Causses (w centrum): rozległe połacie wapienia, krasu, zerodowane i suche, zajmują dwie trzecie terytorium departamentu. To jest dziedzina hodowli owiec. Z północy na południe znajdują się Causse de Martel, Causse de Gramat i Causse de Limogne ;
Buryan (na zachodzie): piaski sydrolityczne i wpływy subatlantyckie determinują silnie zalesiony krajobraz zdominowany przez sosny nadmorskie i kasztanowce, eksploatowane w uprawach mieszanych i hodowli zwierząt;
Quercy Blanc (na południu): biały wapień jeziorny na niezbyt żyznych płaskowyżach przeplata się z dolinami melasowymi przeznaczonymi do produkcji zbóż i nasion oleistych, melonów, śliwek i tytoniu;
dolina Lot (na południu): graniczy z uprawami warzyw i winnicami w dół rzeki od Cahors;
Południowo-zachodnia część departamentu (dolina Lot) jest jednym z najstarszych regionów winiarskich we Francji. Wina z Cahors znane są na całym świecie.
Jaskinie i rozpadliny są liczne, często zawierają malowidła naskalne. Na przykład jaskinia Pech Merle w Cabrerets i przepaść Padirac (482 831 wejść w 2017 r.)13). Na liście znajduje się 85 miejsc do nurkowania jaskiniowego, co czyni ją drugą co do wielkości jaskinią na świecie po Jukatanie (Meksyk)
Niestety turystyka tam leży na łopatkach i szuka pomocy u...Chińczyków! Tak przynajmniej twierdzi Wiki. Hm, jak na Francję, to ewenement.
Turystyka nad Loiret rozwija się bardzo słabo w porównaniu z innymi francuskimi regionami. Jednak od 2017 r. prowadzone są lokalne działania polityczne mające na celu przyciągnięcie turystów zagranicznych, a w szczególności turystów chińskich, poprzez pracę nad ofertą turystyczną jako całością, a mianowicie hotelami, głównymi zabytkami miast takich jak Orlean, Gien, Malesherbes, La Ferté-Saint-Aubin, Meung-sur-Loire, a bardziej ogólnie stworzyć uprzywilejowany szlak turystyczny dla chińskich turystów, taki jak Jedwabny Szlak, Trasa zamków w Dolinie Loary. Jednak w ramach działań kilku ministerstw, biur turystycznych i lokalnych chińskich akcji tłumaczeniowych prowadzonych przez studentów kolegiów Saint-Charles i Jean-Rostand w Orleanie, internacjonalizacja oferty napotyka na poważne przeszkody ideologiczne, co utrudnia synergię między departamentem Loiret a gminami, które nie mają tej samej strony politycznej.
Departament Loiret - departament położony w Regionie Centralnym Francji. INSEE i La Poste przypisują mu kod 45. Jego prefekturą jest Orlean i jest również stolicą regionu.
Położona około stu kilometrów na południe od Paryża, bierze swoją nazwę od rzeki Loiret.
Około 451 roku Hunowie najechali ten region, ale zostali odparci pod Orleanem. Potem Frankowie dotarli aż do Loary. Chlodwig, który został chrześcijaninem, wkroczył do Orleanu, który po jego śmierci stał się stolicą królestwa Franków, którego pierwszym królem był Klodomir. Okres pokoju i dobrobytu nastąpił za panowania Karola Wielkiego. Do panowania Ludwika VII stolicą był Orlean. Stopniowo królowie powiększali swoje posiadłości. Kolejno Gâtinais, lordostwo Montargis, hrabstwo Gien i lordostwo Beaugency zostały połączone z koroną. W regionie odbyły się cztery koronacje w latach 848, 879, 987 i 1108.
W xiv i xv wieku wojna stuletnia wyludniła i zrujnowała wieś; zakończyła się w regionie oblężeniem Orleanu i zwycięstwem pod Patay dzięki interwencji Joanny d'Arc. wiek xvi charakteryzował się renesansem architektury i literatury, ale także reformacją, w wyniku której Orlean stał się stolicą protestantyzmu, a następnie masakrą w dniu św. Bartłomieja w 1572 roku. W xviiwieku przeprowadzono duże prace, takie jak Kanał Briare, Kanał Orleański i pierwsze wały przeciwpowodziowe nad Loarą. W ślad za nimi w xviii wieku poszły kolejne, takie jak most Jerzego V w Orleanie. Terytorium obecnego departamentu Loiret było wówczas częścią generalicji Orleanu, utworzonej w 1558 roku.
