Saint-Pierre-et-Miquelon - jedyny i ostatni skrawek Nowej Francji w Ameryce Północnej, niewielkie wysepki u południowych wybrzeży Nowej Funlandii, z pewną autonomią o statusie zbiorowości zamorskiej, zatem do UE nie należą, ale żeby było śmieszniej obywatele mają paszporty francuskie, walutę Euro i w wyborach krajowych oraz do UE uczestniczą.
Populacja nie przekracza 6 tysięcy obywateli i mocą gospodarki pochwalić się nie może.
Kraj żyje z dotacji płynących z Paryża (prawie jedna trzecia ludności aktywnej zawodowo jest wynagradzana ze środków publicznych).
Rybołówstwo które do niedawna stanowiło podstawę działalności, mocno podupadło za sprawą ograniczenia stref połowowych na rzecz Kanady.
Połowy dorsza i wsparcie dla europejskich i azjatyckich statków rybackich były tradycyjną i główną działalnością archipelagu położonego w pobliżu Wielkich Brzegów Nowej Fundlandii, gdzie dorsz występował w dużych ilościach. Od lat pięćdziesiątych XX wieku nabrał charakteru przemysłowego z bardzo wydajnymi nowoczesnymi trawlerami. Jednak po decyzji trybunału arbitrażowego w Nowym Jorku z 1992 r. wyznaczającej francuską wyłączną strefę ekonomiczną wokół archipelagu i kanadyjskim moratorium na połowy tego gatunku wkrótce potem, w następstwie znacznego spadku zasobów, nastąpił upadek w kierunku bardzo ograniczonej działalności.
Ponadto rozwinęło się tradycyjne rybołówstwo na małych jednostkach, które oprócz skromnej ilości dorsza zamieniły się w kraba śnieżnego, ogórek morski, tasz, homara... Tym samym bilans importu i eksportu, który w najlepszych latach wynosił około 50% dzięki eksportowi ryb, spadł do około 10%, podkreślając dużą słabość lokalnej gospodarki. Cały sektor przetrwa tylko dzięki solidnemu wsparciu finansowemu ze strony państwa i władz lokalnych.
W czasie prohibicji w USA, wyspy były bazą przemytu alkoholu na kontynent amerykański.
Saint Pierre i Miquelon to francuski archipelag w Ameryce Północnej położony na Oceanie Atlantyckim, na południowy wschód od Zatoki Świętego Wawrzyńca, na południe od kanadyjskiej wyspy Nowa Fundlandia i Labrador.
Île Saint-Pierre znajduje się 19 km na południowy zachód od zachodniego krańca Półwyspu Burin w południowej części Nowej Fundlandii, a Miquelon znajduje się 21 km na zachód-południowy zachód od tego samego półwyspu.
Dawniej departament zamorski, a następnie zbiorowość terytorialna o specjalnym statusie, archipelag jest obecnie zbiorowością zamorską.
Archipelag Saint-Pierre-et-Miquelon jest zbiorowością zamorską, poddaną reżimowi artykułu 74 Konstytucji i zwaną „zbiorowością terytorialną Saint-Pierre-et-Miquelon”.
Nie jest więc ani departamentem, ani regionem.
Gmina składa się z dwóch gmin : Saint-Pierre i Miquelon-Langlade . Stolicą całego terytorium jest Saint-Pierre.
Składa się głównie z dwóch wysp: Wyspy Saint-Pierre, mniejszej z nich, która jest domem dla 86% populacji, oraz Miquelon, która składa się z trzech półwyspów połączonych ze sobą dwoma tombolos.
Istnieją inne małe wyspy i wysepki, w tym Île aux Marins (wcześniej znana jako "Île aux Chiens"). W okresie sezonowym przyciąga wielu turystów (wakacje od połowy kwietnia do połowy października), ale przez pozostałą część roku nie jest zamieszkany.
Archipelag jest jednym z siedmiu francuskich terytoriów w Ameryce (obok Gwadelupy, Martyniki, Gujany Francuskiej, Saint-Martin, Saint-Barthélemy i Wyspy Clippertona) i jedynym w Ameryce Północnej, ostatnią pozostałością Nowej Francji, utraconą podczas wojny siedmioletniej w połowie XVIII wieku.
Władza wykonawcza jest zdecentralizowana i w dużej mierze przeniesiona na przewodniczącego rady terytorialnej, który posiada pewne uprawnienia o charakterze lokalnym prawodawczym, ale także całkowitą autonomię celną, fiskalną i urbanistyczną. W rezultacie udostępniane są jej usługi państwowe, a wszelkie towary wjeżdżające na archipelag, pochodzące z Francji kontynentalnej lub z zagranicy, z kilkoma wyjątkami, są opodatkowane celnie. Nie ma podatku solidarnościowego od majątku (ISF) ani podatku od majątku nieruchomościowego (który zastąpił ISF we Francji na początku 2018 r.).
Saint-Pierre-et-Miquelon nie jest integralną częścią Unii Europejskiej, w przeciwieństwie do francuskich regionów najbardziej oddalonych uznanych na mocy traktatu amsterdamskiego z 1997 r., czyli obecnie dla Francji , jedynej wspólnoty podlegającej art. 73 konstytucji (Gwadelupa , Martynika, Gujana, Reunion, Majotta) i wyspa Saint-Martin (regulowana art. 74): jej status, w odniesieniu do Unii Europejskiej , jest statusem kraju i terytorium zamorskiego (KTZ).
Obywatele Saint-Pierre-et-Miquelon głosują zarówno w wyborach francuskich, jak i europejskich, podobnie jak wszyscy obywatele francuscy.
Jednakże obywatele tej zbiorowości terytorialnej posiadają francuski i europejski paszport na mocy swojej narodowości i francuskiej konstytucji i uczestniczą, jak wszyscy francuscy obywatele, zarówno w wyborach przedstawicieli Francji do Parlamentu Europejskiego, jak i jako całości. karty do głosowania. Podobnie jak w regionach francuskich , jej oficjalną walutą jest euro , od 1999 r. (wcześniej był to frank CFA do 1973 r. potem frank francuski ), chociaż wspólnota nie jest częścią terytorium Unii Europejskiej, ani strefy Schengen .
Klimat wysp podąża za ewolucją Nowej Fundlandii. Jest to zimny i wilgotny klimat oceaniczny (opady 1 500 mm/rok, wilgotność > 80%) z silnym umiarkowanym zaciszem morskim. Archipelag, szybko zmieciony przez rodzące się depresje Atlantyku, jest miejscem konfrontacji między falami zimnego powietrza arktycznego a łagodniejszymi masami powietrza morskiego. Jest to również miejsce spotkania ciepłego prądu oceanicznego Prądu Zatokowego i zimnego prądu oceanicznego Labradoru. W związku z tym rzadko zdarza się, aby zimą temperatury spadały poniżej -10 °C, podczas gdy średnia zimą wynosi tylko -2 °C, z częstymi opadami śniegu. Średnia temperatura w sierpniu wynosi 16°C, a w niektóre dni mgła jest bardzo gęsta (słynne mgły Nowej Fundlandii) w czerwcu i lipcu. Ważny jest czynnik chłodzący wiatr.
Tak więc, chociaż znajduje się na tej samej szerokości geograficznej co Wandea, archipelag ma znacznie chłodniejszy klimat niż atlantyckie wybrzeża Francji kontynentalnej, które korzystają z łagodniejszego klimatu zachodnich wybrzeży kontynentalnych.
Archipelag pełnił pewną rolę w czasie prohibicji w Stanach Zjednoczonych, ponieważ ze względu na jego status kolonii francuskiej, prawo amerykańskie (Ustawa Volsteada) nie miało tam zastosowania. W latach 1919-1933 wyspa przeżywała prawdziwy rozkwit dzięki handlowi spirytusem, francuskimi winami i whisky, przemycanym do wybrzeży Kanady i Ameryki przez szkunery lub łodzie motorowe (rhum runners) zbudowane w Kanadzie i obsadzone przez mieszkańców Saint-Pierre. Była to epoka przemytników18.
Do 1933 roku, kiedy zniesiono prohibicję, każdego roku przez archipelag przechodziło do 300 000 skrzynek alkoholu. Marynarze z Nowej Fundlandii otrzymywali w skrzynkach napoje alkoholowe. Przenosili je do jutowych worków i zbierali drewno. Drewno z porzuconych skrzynek po alkoholu było wykorzystywane jako paliwo i do budowy wielu domów, w tym Cutty Sark Villa, wykonanej w całości ze skrzynek whisky o tej samej nazwie19. Jeszcze w latach siedemdziesiątych XX wieku w Saint-Pierre można było zobaczyć hangar wyłożony deskami z alkoholem i francuskimi szampanami. W przypadku przechwycenia łodzi przemytniczej przez amerykańską straż przybrzeżną, wystarczyło wrzucić torby do morza przy burcie statku przeciwnej do tej, w kierunku której zbliżały się siły policyjne. Worki popłynęły błyskawicznie. Kiedy załoga kontrolna weszła na pokład, nie było już żadnego śladu oszustwa, które poszło na głębokie morze. Ładunek zaginął, ale dzięki temu przestępcy uchronili się przed więzieniem. Ryzyko wejścia na pokład w ten sposób stanowiło część kosztów wysyłki i uzasadniało zawrotną cenę zapłaconą przez odbiorców. Wyjaśnia to również rozprzestrzenianie się podrabianych napojów, które były być może tańsze niż te, które rzeczywiście pochodziły z Europy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentować każdy może, nigdy tego nie wymaże!